အမိေၿမသို႔အၿပန္ (အပိုင္း၂)

တူေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေမြးေန႔မွာ ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲမ်ားေပ်ာ္ရႊင္စြာ

ခဏေလးပါဘဲ…. အဲဒီခဏေလးဟာ အသက္ရႈရပ္တန္႔သြားမတတ္ေအာင္ ကိုထိတ္လန္႔ရပါတယ္… သမီးေလးရဲ႕လက္ကိုကိုင္အားေပးစကားေတြၾကိဳးစားေၿပာေနေပမဲ႕ ကိုယ္တိုင္က ရင္ထဲမွာစိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနမိတာ… ဒို႔သားအမိေတြရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ားလားလို႔ေတြးရင္းေပါ႔…. စိတ္ကိုၾကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္ရင္း သမီးေလးကို အရမ္းမေၾကာက္သြားေအာင္ မွတ္မိသေလာက္ၾကိဳးစားရွင္းၿပရတယ္… ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေအာ္တိုထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရတဲ႔စနစ္ေတြအလုပ္မလုပ္ေတာ႔ရင္ေတာင္ Manural နဲ႔ထိန္းၿပီးေမာင္းလို႔ရတယ္… အခုေမာင္းေနတဲ႔ေလယာဥ္မႈးဟာ ကြ်မ္းက်င္အဆင္႔ရွိသူမို႔ ၿပည္ပႏိုင္ငံသြားတဲ႔ေလယာဥ္ကိုေမာင္းေနတာ… သူကသိပ္ေတာ္ပါတယ္…မစိုးရိမ္ပါနဲ႔လို႔… ၿပီးေတာ႔ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ ဘုရားသီခ်င္းေတြဆိုညည္းၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ဆုေတာင္းၾကတယ္…
အဲလိုမ်ိုးေအာက္ကိုထိုးက်သြားလိုက္ လူးကာလြန္႔ကာၿပန္တက္လိုက္နဲ႔ သံုးေခါက္ေလာက္ၿဖစ္အၿပီးမွာ ေလယာဥ္ကအေပၚဘက္ကမေမာင္းေတာ႔ဘဲ အနိမ္႔ကေမာင္းတယ္လို႔ထင္ပါတယ္… ေအာက္ကိုလွမ္းၿမင္ေနရလို႔ေလ… အနိမ္႔ကေမာင္းေတာ႔လဲတိမ္ထုနဲ႔လြတ္ေပမဲ႔ ဘြားခနဲေပၚလာမဲ႔ေတာင္ေတြနဲ႔မတိုးမိဘို႔ ဆုေတာင္းေနရပါေသးတယ္…

ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကိုဆိုက္ေတာ႔မွဘဲ အသက္ဝဝၿပန္ရႈရေတာ႔တယ္… တိမ္စိုင္ေတြကို ကဗ်ာဆန္ဆန္မခ်စ္ႏိုင္ေတာ႔တာေတာ႔ ေသခ်ာသြားၿပီ….ေလယာဥ္ဆိုက္ရမဲ႔အခ်ိန္ထက္လဲေစာေရာက္တာမို႔ အိမ္ကလာၾကိဳသူေတြလဲအံ႕ၾသလို႔… သူတို႔ေတြကအင္မီဂေရးရွင္းထဲထိဝင္လို႔ရဖို႔ အတြက္ လုပ္စရာေလးေတြလုပ္ရေအာင္ေစာေရာက္ေနၾကလို႔ေတာ္ပါေသးရဲ႕…
ေလယာဥ္ဆိုက္တဲ႔အခ်ိန္အင္မီဂေရးရွင္းမွာလဲက်မတို႔စီးလာတဲ႔ေလယာဥ္တစီးဘဲရွိတာမို႔ လူရွင္းတယ္… ႏိုင္ငံသားေတြတန္းစီရမဲ႔ေနရာမွာစီေနရင္း အဲဒီကတာဝန္က်တဲ႔သူကို မွီခိုေထာက္ခံစာၿပၿပီး ေဖာင္ၿဖည္႔ရမွာလားဆိုေတာ႔ အဲဒီလူက ၿဖည္႔ရမယ္ဆုိၿပီး ေဖာင္သြားယူေပးတယ္… သူ႔ကိုဘဲ က်မခေလးေတြကႏိုင္ငံၿခားသားပတ္စပို႔နဲ႔ဆိုတာဘဲေၿပာရေသးတယ္… သမီးေလးပတ္စပို႔သက္တမ္းအေၾကာင္းေတာင္စကားမစရေသးဘူး ကူညီပါ႔မယ္ဆိုၿပီး ခေလးေတြပတ္စပို႔ေတာင္းတယ္…( အထဲမွာက ေဒၚလာ၁၀စီထည္႔ထားၿပီးသား)
အမပတ္စပို႔လဲေပးလိုက္ဆိုၿပီး ယူသြားၿပီးခဏေနေတာ႔ ေကာင္တာကတစ္ေယာက္ကလွမ္းေခၚတယ္… ဘာမွလဲမေမးဘူး… အဝင္တံုးေပၚမွာမွီခိုဆိုတာေလးေရးေပးလိုက္တယ္… သိပ္မၾကာခင္ ခေလးေတြပတ္စပို႔လဲလာၿပန္ေပးတယ္… သမီးေလးရဲ႕ပတ္စပို႔သက္တမ္းအေၾကာင္းဘာမွ မေၿပာလိုက္ဘူး…အားလံုးအဆင္ကိုေခ်ာလို႔…
အထုတ္ေတြလဲအရင္လိုအၾကာၾကီးမေစာင္႔ရဘူး… တန္းယူလို႔ရတယ္…. ဒီလိုနဲ႔ဘဲ ေလဆိပ္ကေန ဆယ္မိနစ္ေလာက္ဘဲ ကားေမာင္းသြားရတဲ႔ က်မတို႔ေနတဲ႔ကြန္ဒိုကိုေရာက္ပါတယ္… ခေလးေတြကေတာ႔ေစာင္႔ေနၾကတဲ႔ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲေတြနဲ႔တန္းကိုေဆာ႔ၾကတာ က်ြတ္က်ြတ္ကိုညံလို႔…သူတို႔ေဆာ႔ေနတဲ႔အခ်ိန္က်မကေတာ႔ အေမ၊ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ စကားေတြေၿပာၾက သူတို႔ခ်က္ထားတဲ႔ ၿမန္မာအစားအစာေတြစားနဲ႔ ညကိုးနာရီထိုးလို႔ အမေတြၿပန္ၾကေတာ႔မယ္ဆိုမွ အခ်ိန္ကုန္ၿမန္လိုက္တာလို႔ေတြးမိတယ္… အမေတြၿပန္သြားအၿပီး ညအတူလာအိပ္ေပးတဲ႔ အေမရယ္ညီမရယ္နဲ႔ စကားေတြဆက္ထိုင္ေၿပာၾကတာ ေတာ္ေတာ္ညနက္မွအိပ္ၿဖစ္တယ္…
ေနာက္ေန႕မွာေအာက္ထပ္ကတယ္လီဖုန္းေတြေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ေလးမွာ အိုင္ပတ္ခ်ာဂ်ာရွိလားေမးၾကည္႔ေတာ႔ ရွိတယ္တဲ႔… ၾကည္႔ပါရေစဆိုေတာ႔ ေကာင္မေလးကထုတ္ၿပတယ္.. အိုင္ပတ္၂ခ်ာဂ်ာမဟုတ္ဘဲ အိုင္ပတ္၁ခ်ာဂ်ာၿဖစ္ေနေတာ႔ ရပါ႔မလားစိတ္ပူမိတယ္… ဆိုင္ကေကာင္မေလးက အမအိုင္ပတ္ယူလာၿပီး ဆိုင္မွာလာစမ္းၾကည္႔ၿပီး အဆင္ေၿပမွဝယ္ပါ… ဝယ္ၿပီးမွအဆင္မေၿပရင္ ၿပန္လဲလို႔မရလို႔ပါဆိုၿပီးေၿပာတယ္…အဲဒီေတာ႔ေဘးကပါလာတဲ႔သမီးေလးက ၿမန္မာေတြကစိတ္ထားေကာင္းတယ္ေနာ္တဲ႔… က်မတကယ္ကိုဝမ္းသာၾကည္ႏူးမိပါတယ္… ဗီယက္နမ္မွာဒီလိုသေဘာေကာင္းၿပီး ခ်ိဳသာယာဥ္ေက်းစြာေၿပာဆိုရွင္းၿပတတ္တဲ႔အေရာင္းစာေရးမ်ိဳး သမီးေလးတခါမွမေတြ႕ဘူးခဲ႔လို႔ ဒီလိုမွတ္ခ်က္ခ်တာေလ…
အိုင္ပတ္ၿပန္သြားယူၿပီး ခ်ာဂ်ာစမ္းၾကည္႔ေတာ႔ ခ်ာဂ်င္ဝင္ပါတယ္… ၿမန္မာေငြ၁၆၀၀၀ေပးရပါတယ္… ခေလးေတြလဲေပ်ာ္သြားတယ္.. အိုင္ပတ္က ညကထဲကခ်ာဂ်င္ကုန္သြားေတာ႔ သူတို႔ေဆာ႔လို႔မရေတာ႔ဘူးေလ…
ေရာက္ခါစပထမပတ္မွာေတာ႔ မိသားစုအတြက္ဘဲအခ်ိန္ေပးၿပီး မိသားစုေတြနဲ႔ဘဲေနပါတယ္… ေမာင္ႏွမေတြ အတူတူခ်က္စားၾက အတူတူဝိုင္းေသာက္ၾကနဲ႔လူၾကီးေတြကတဝိုင္း… ခေလးေတြကဂိမ္းေတြနဲ႔တစ္ဝိုင္းနဲ႔… က်မတို႔အိမ္ခန္းေလးဟာ အသံမစဲဘဲကို ေန႕ေရာညေရာဆူညံေနေတာ႔တာ… ေဘးခန္းေတြကိုအားနာေပမဲ႔ တႏွစ္တခါၿပန္လာမွ ဒီလိုၾကံဳၾကရတာမို႔ သူတို႔ေတြ သည္းခံၾကရွာတယ္…
ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေလာက္မွ အရင္က ဗီယက္နမ္မွာလာေနသြားၾကတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကိုဖုန္းဆက္ပါတယ္…. သူငယ္ခ်င္းမိသားစုသံုးစုနဲ႔အတူ စုစုေပါင္းမိသားစုေလးစု အတူတူခရီးထြက္ဘို႔စီစဥ္ၾကပါတယ္…သူတို႔ေတြနဲ႔က်မတို႔မိသားစုဟာ ဗီယက္နမ္ေရာက္မွခင္မင္ၾကေပမဲ႕ စိတ္တူကိုယ္တူ ေပါင္းသင္းလို႔ရၾကတာမို႔ အရမ္းကိုခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကရာကေန… ငယ္ေပါင္းေတြလို၊ေဆြမ်ိဳးေတြလိုကိုၿဖစ္သြားေတာ႔တာ….
ၿပန္ဆံုၿဖစ္ၾကတိုင္းအတူတူစုစားၾက၊မိသားစုလိုက္ခ်ိန္းၿပီးေတြ႕ၾက၊ခရီးေတြထြက္ေနက်မို႔ အခုတခါလဲ ခရီးအတူထြက္ဖို႔စီစဥ္ထားၾကတာပါ…