မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္

(ပံုကို Google မွယူပါသည္)


ခြဲခြါရေတာ႔မည္ဆိုသည္႔အသိႏွင္႔ ဒီညေနခ်ိန္ေလး ကုန္ဆံုးသြားမွာ တုန္လႈပ္စြာေၾကာက္ရြံ႕ေနမိသည္…မနက္ၿဖန္မနက္ဆို သူ႔အလုပ္သစ္အတြက္ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွထြက္ခြါသြားေတာ႔မည္ၿဖစ္သည္…. မနက္အေစာၾကီး ေလယာဥ္ထြက္မွာမို႔ အိမ္ကိုဘယ္လိုမွအေၾကာင္းၿပၿပီးေလဆိပ္လိုက္ပို႔ဘို႔မၿဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင္႔ ဒီညေနသည္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ မကုန္ဆံုးေစခ်င္ေသာေနာက္ဆံုးညေနခင္းေလးၿဖစ္ခဲ႔သည္… စာမွန္မွန္ေရးမည္၊ဖုန္းဆက္မည္၊ခြင္႔ရတိုင္းၿပန္လာလည္မည္ဟုေၿပာေနေသာသူ႔စကားမ်ားက နားထဲဝင္တခ်က္ မဝင္တခ်က္… အတန္ၾကာမွၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနေသာသူ႔ကိုသတိထားမိသြားၿပီး ကိုယ္႔စိတ္ေတြကို ၿပန္လည္စုစည္းလိုက္သည္… ဝမ္းနည္းစိတ္ထိခိုက္စရာၾကံဳတိုင္း သီခ်င္းတိုးတိုး ဆိုညည္းမိေနက်မို႔ သီခ်င္းဆိုမယ္ နားေထာင္ေနာ္ဟု ကိုယ္ေၿပာေသာအခါ အားယူၿပံဳးႏွင္႔ ေခါင္းၿငိမ္႔ၿပသည္… သူ႔ပုခံုးေပၚေခါင္းတင္မွီထားရင္း သိခ်င္းတိုးတိုး ဆိုညည္းေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔ေခါင္းကို လက္ႏွင္႔ဖြဖြသပ္ရင္း သူနားေထာင္ေနခဲ႔သည္..
“ Even if you want to go alone….. I will be waiting when you coming home….
If you need someone to ease the pain…. You can lean on me…..
My love will still remain……”



သူခြင္႔ရ၍ အလည္ၿပန္လာမည္ဆိုေသာအခ်ိန္သည္ သူထြက္သြားၿပီး၃လအၾကာမွာၿဖစ္သည္… ထို၃လအတြင္း သူတပတ္တခါ ဖုန္းဆက္ၿပီး တလတခါစာေရးခဲ႔သည္… သူၿပန္လာမည္႔အခ်ိန္သည္ ည၇နာရီၿဖစ္၍ ကိုယ္သြားမၾကိဳႏိုင္ခဲ႔… ေနာက္ေန႔မနက္မွ အလုပ္မသြားခင္ဝင္ေတြ႕ဘို႔သူ႔ကိုေၿပာထားခဲ႔ၿပီးၿဖစ္သည္… ေနာက္ေန႔မနက္ သူတည္းခိုရာေနရာသို႔ သြားေတြ႕ခဲ႔သည္… ခြဲခြါၿပီးမွ ပထမဆံုးၿပန္လည္ေတြ႕ဆံုရမွာမို႔ ကိုယ္႔စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနခဲ႔သည္… စကားေတြအတူထိုင္ေၿပာေနရင္း လက္ထပ္ၾကရဘို႔ သူစေၿပာခဲ႔သည္… ထိုစကားအဆံုးမွာ အံ႕ၾသသြားရသူက ကိုယ္မဟုတ္ဘဲသူၿဖစ္ေနခဲ႔သည္… ဇာတ္လမ္းေတြထဲကခ်စ္သူမိန္းခေလးေတြ လပ္ထပ္ခြင္႔ေတာင္းခံရေသာၾကာင္႔ ရုတ္တရက္ ခံစားရေသာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳးအစား ကိုယ္႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဘာခံစားမႈမ်ိဳးမွရွိမေနခဲ႔… သူလက္ထပ္ခြင္႔ေတာင္းတာ ဝမ္းမသာဘူးလားဟု အံ႕ၾသစြာေမးခြန္းထုတ္ခဲ႔သည္… တကယ္ေတာ႔ကိုယ္က ခံစားခ်က္ကင္းမဲ႔သူမဟုတ္ခဲ႔ပါ… သူကိုယ္႔အေပၚအေလးအနက္ထား ခ်စ္ခဲ႔သည္ဆိုတာ သူခ်စ္ခြင္႔ပန္ကထဲက ကိုယ္သိထားႏွင္႔ခဲ႔၍ သူသည္ ကိုယ္လက္ထပ္မည္႔သူဆိုတာ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ေသခ်ာေနခဲ႔ၿပီးၿဖစ္သည္….
ကိုယ္ၿဖစ္ေစခ်င္သည္႔မိသားစုဘဝမ်ိဳးရမည္ဆိုတာေသခ်ာမွ လက္ထပ္ခ်င္ေၾကာင္း၊ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝမွာ ကိုယ္လိုခ်င္သည္႔ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္၏ ပံုစံမ်ိဳး ကိုယ္ေၿပာၿပေသာအခါ သူၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ၿပီး ဘာမွမတုန္႔ၿပန္ခဲ႔… သူခြင္႔ေစ႔၍ၿပန္သြားေသာအခါ ကိုယ္ၿဖစ္ေစခ်င္ေသာ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္၏ပံုစံမ်ိဳး သူမၿဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သူကိုယ္႔ဆီၿပန္လာေတာ႔မွာမဟုတ္ဟုေတြးမိသည္… သူသည္ စကားတစ္ခြန္းကို လြယ္လြယ္မေၿပာတတ္သလို ကတိကိုလြယ္လြယ္မေပးတတ္ပါ… ေပးၿပီးသားကတိကိုလည္း ဘယ္ေတာ႔မွေဖာက္ဖ်က္မည္႔သူမဟုတ္ဆိုတာ ကိုယ္သိေနခဲ႔သည္… သူကိုယ္႔ကို လက္မထပ္ေတာ႔ဘူးဆိုလွ်င္ တကယ္ေၾကကြဲဝမ္းနည္းရမည္႔သူက ကိုယ္သာၿဖစ္သည္ကို သိေနေပမဲ႔ တဘဝလံုးစာ သာယာေသာအိမ္ေထာင္တခုကိုတည္ေထာင္ခ်င္သူမို႔ အရာရာေသခ်ာခ်င္ခဲ႔သည္… သူကိုယ္႔ကိုထားရစ္ခဲ႔မည္ဆိုလွ်င္လည္း ခံစားရမည္႔လြမ္းဒဏ္ရာကို အခ်ိန္နဲ႔ကုစားလိုက္မည္ဟု ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ေၿဖသိမ္႔ရင္း စိတ္ကိုေလွ်ာ႔ခ်ထားခဲ႔သည္…


၃လတခါသူပံုမွန္ၿပန္လာတိုင္း ထိုအေၾကာင္းကို ကိုယ္႔ဘက္ကစမေၿပာၿဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း သူဘယ္လိုဆံုးၿဖတ္မလဲ သိခ်င္ေနခဲ႔သည္… သူကေတာ႔ပံုမွန္အတိုင္း သူ႔အလုပ္အေၾကာင္းေတြေၿပာလိုက္၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းေၿပာလိုက္၊ ကိုယ္႔အလုပ္အေၾကာင္းေတြေမးလိုက္ ဘာမွထူးၿခားပံုမၿပ… သူ၃လတခါၿပန္လာလည္ေသာ၄ေခါက္ေၿမာက္မၿပန္ခင္မွာ ေနာက္တေခါက္ၿပန္လာလွ်င္ လက္ထပ္ပြဲအတြက္ လိုအပ္ေသာၿပင္ဆင္စရာေတြ စတင္ၿပင္ဆင္ထားဘို႔ေၿပာေတာ႔မွ ကိုယ္႔ရင္ထဲမွာ လိႈက္ခနဲခံစားရၿပီး ဝမ္းသာၾကည္ႏူးခဲ႔ရသည္…တကယ္ကကိုယ္ေတာင္းသည္႔ကတိေတြအေပၚသူေတြေဝစဥ္းစားမေနခဲ႔ဘဲ အစထဲကကိုယ္႔ဆႏၵေတြကို လိုက္ေလွ်ာဘို႔ေသခ်ာေနခဲ႔ၿခင္းအတြက္ အတိုင္းမသိေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ရသည္…
၄၊၃၊၁၉၉၉ ရက္ေန႔မနက္၉နာရီ ဧမာေႏြလဘုရားေက်ာင္းတြင္ က်မတို႔ လက္ထပ္ခဲ႔ၾကသည္… ထိုေန႔က ဆရာေတာ္ေပါလ္ဂ်ြန္ေကာင္းၾကီးေပးခဲ႔သည္႔အတိုင္း က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ယေန႔ထိတိုင္ အတူတကြ မခြဲမကြာ ခ်စ္ၾကင္နာေနၾကဆဲ….