(ပံုကိုဂူဂယ္လ္မွယူပါသည္)
အပူအပင္ကင္းတဲ႔ခေလးေလးဘဝကို တခါၿပန္ၿပီးေရာက္ခ်င္ေသးတယ္…… အၿပစ္မရွိေသးတဲ႔ခေလးေလးဘဝကို တခါၿပန္ၿပီးေရာက္ခ်င္ေသးတယ္….”
…………………………………………………………………………………………………………………………..
မၾကာမၾကာဒီသီခ်င္းေလးကိုဆိုညည္းမိရင္း အေဖ၊အေမနဲ႔ေမာင္ႏွမေတြကို အရမ္းလြမ္းတယ္… ေမာင္ႏွမေၿခာက္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အသက္ႏွစ္ႏွစ္စီေလာက္ဘဲကြာၾကတာမို႔ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ေတြၿဖစ္ခဲ႔တယ္…. ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အစ္ကိုအၾကီးဆံုးတစ္ေယာက္ဘဲ ေယာက်ၤားေလးပါတာမို႔ အဲဒီအစ္ကိုမ်ား မိန္းခေလးလုပ္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားမလားလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကစိုးရိမ္ခဲ႔ၾကေသးတာ.. တကယ္တမ္းမွာ ညီမေတြက အစ္ကိုၾကီးဦးေဆာင္ေဆာ႔တဲ႔ ကစားနည္းေတြကိုဘဲ လိုက္ေဆာ႔ခဲ႔ၾကတာမို႔ က်မတို႔ညီအစ္မေတြဘဲ မိန္းမသိပ္မဆန္သလို ၿဖစ္ခဲ႔ရတာ…
အစ္ကိုၾကီးက အိမ္မွာရွိတာေလးေတြနဲ႔ ကစားစရာေတြတီထြင္ေပးတတ္တယ္… ရာဘာဖိနပ္ေတြေဟာင္းသြားရင္ အဝိုင္းေလးေတြရေအာင္ၿဖတ္၊ သစ္သားအတိုအစေတြ ဝါးေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ လက္တြန္းၿပီးေဆာ႔လို႔ရေအာင္လုပ္ေပးတယ္… သူတီထြင္ေပးတာေတြတစ္ပံုၾကီးရယ္… က်မက သိပ္မမွတ္မိေတာ႔တာ… ပံုေၿပာလဲသိပ္ေကာင္းတယ္…ညီမေတြစိတ္ဝင္စားေအာင္ပံုေၿပာၿပရင္း မိဘေတြမအားခ်ိန္မွာ ညီမေတြကိုထိန္းခဲ႔တာ…
ေမာင္ႏွမေတြတရံုးရံုးနဲ႔ အိမ္မွာဘဲေပ်ာ္တဲ႔က်မဟာ ေက်ာင္းသြားဘို႔ အေၾကာက္အကန္ၿငင္းၿပီးငိုခဲ႔ရတာ… ဘယ္လိုငိုငို ေက်ာင္းကိုေတာ႔ေရာက္ေအာင္သြားခဲ႔ရတာပါဘဲ… က်မငိုလြန္းလို႔ က်မထက္ ႏွစ္ႏွစ္ဘဲၾကီးတဲ႔အမဟာ က်မအတန္းမွာလာလာထိုင္ေပးခဲ႔တယ္… အဲဒီအရြယ္မွာဘဲ အတန္းထဲမွာ အိမ္ကမုန္႔ဘိုးမရတဲ႔ က်မရဲ႕အတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္ဟာ က်မဆီကမုန္႔ဘိုးေတြကိုညာညာယူတယ္… အဲဒီအမသိေတာ႔ အဲဒီအတန္းေဖာ္ဆီက က်မရဲ႕မုန္႔ဘိုးေတြကိုၿပန္ေတာင္းေပးတယ္… က်မကိုလဲ ေနာက္ထပ္အညာမခံရေအာင္ဆံုးမခဲ႔တယ္… သူငယ္တန္းၿပီးလို႔ တစ္တန္းေရာက္ေတာ႔ ေက်ာင္းတက္တာေနသားက်သြားခ်ိန္မွာ အတန္းပိုင္ဆရာမေၿပာင္းတယ္… အဲဒီဆရာမက အသားေတာ္ေတာ္မဲတယ္… က်မငယ္ငယ္က အသားမဲတဲ႔သူဆိုအရမ္းေၾကာက္တာ… ေက်ာင္းေရာက္တိုင္း ဆရာမမ်က္ႏွာၿမင္တာနဲ႔ေအာ္ေအာ္ငိုတာ… ထိုင္ခ်င္ေတာ႔လည္းေရွ႕ဆံုးတန္းမွာဆိုေတာ႔ က်မအငိုတိတ္ေအာင္ ဆရာမခင္မ်ာ သူ႔မ်က္ႏွာကို သူ႔ဆြဲၿခင္းေလးနဲ႔ ကာကာထားရွာတာ…
ငယ္ငယ္တုန္းကစာသိပ္ေတာ္ခဲ႔ဘူးတယ္… ႏွစ္တိုင္းဆုေပးပြဲမွာဆုတတ္ယူခဲ႔ရတယ္..(ငယ္ငယ္ကပါ)… စာေတာ္သေလာက္အေဆာ႔လဲအရမ္းမက္ခဲ႔တယ္… ေမာင္ႏွမထဲမွာ အေသးဆံုးအညွပ္ဆံုးက်မက အေၿပးကေတာ႔အရမ္းသန္တာ… စိမ္ေၿပးတိုင္းေဆာ႔ရင္ က်မကိုေတာ္ေတာ္နဲ႔မမိၾကဘူး… ထုတ္ဆီးတိုးရင္လည္း လူကေသးေသးနဲ႔ လွစ္ကနဲ လွစ္ကနဲ ေၿပးႏိုင္ေတာ႔ ကိုယ္ပါတဲ႔အဖြဲ႔ကႏိုင္တာမ်ားတယ္… အီဆြတ္ခုန္ရင္လဲ ကိုယ္ကအၿမဲသူမ်ားကိုကူရေသးတာ… အဖြဲ႔လိုက္ကစားတိုင္းကိုယ္က ေခါင္းေဆာင္…
အိမ္မွာလဲကိုယ္ကအရမ္းအသံုးဝင္တာ… အေမဟင္းခ်က္ခါနီး တခုခုလိုလို႔ေၿပးဝယ္ဆို ကိုယ္ဘဲ… အေမက ေၿခၿမန္ေတာ္လို႔ေခၚၿပီးခိုင္းရင္ သေဘာေတြက်ၿပီးေၿပးေတာ႔တာ… ငယ္ငယ္က က်မတို႔ေနရတဲ႔ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာဝင္းေလးဟာ သိပ္ေအးခ်မ္းၿပီးေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္… ဝင္းထဲက ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္တန္းလ်ားေလးေတြ ကိုေက်ာ္လာလိုက္ရင္ ေဘာလံုးကြင္းၾကီးရွိတယ္… အဲဒီေဘာလံုးကြင္းၾကီးရဲ႕ေနာက္မွာကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ ႏွစ္ထပ္တိုက္လိုင္းေလးရွိတယ္… ၿခံကလဲ အေရွ႕အေနာက္အက်ယ္ၾကီးဆိုေတာ႔ ၿခံထဲမွာ စားပင္ေတြ ပန္းပင္ေတြလဲအမ်ားၾကီးရွိတယ္… ဒန္႔သလြန္ပင္၊ေပါက္ပန္းၿဖဴပင္ ေတြက တို႔စရာလိုတိုင္း ကိုယ္တက္ခူးေပးေနက်… ကိုယ္က မိသားစုအတြက္ အပင္တက္ရာမွာလဲ အသံုးဝင္ခဲ႔ေသးတာ… မာလကာပင္ကေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔တခိ်န္လံုးရွိေနခဲ႔တဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕အေဖာ္… တခါတေလ မာလကာပင္ေပၚမွာ စာက်က္၊ တခါတေလ မ်က္စိေလးမွိတ္ၿပီးမွိန္းေနခဲ႔ရတာ ကို သိပ္သေဘာက်တာ….မာလကာသီးေတြကို ၿမန္ၿမန္စားလို႔ရေအာင္ ပလတ္စတစ္ေလးနဲ႔ အုပ္ထားေပးၿပီး ကိုယ္ဦးထားမွန္းသိေအာင္ နာမည္လဲထိုးထားရေသးတာ…..
မိုးတြင္းဆို ေမာင္ႏွမေတြ မိုးရြာတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ကေဘာလံုးကြင္းထဲ ပတ္ေၿပးၿပီး မိုးေရခ်ိဳးခဲ႔ၾကတာ… တခါေတာ႔ မိုးေရခ်ိဳးရင္း က်မရဲ႕အမတစ္ေယာက္ ငါးရွဥ္႔တစ္ေကာင္ဖမ္းလာၿပီး ငါးရွဥ္႕ၾကိဳက္တတ္တဲ႔ အေဖ႔ဆီအေၿပးအလႊားသြားပို႔တယ္… အေဖက ေသခ်ာၾကည္႔ၿပီး ဟဲ႔အဲဒါငါးရွဥ္႕မဟုတ္ဘူး၊ ေၿမြဆိုၿပီးလႊင္႔ပစ္လိုက္ေတာ႔မွ အမခင္မ်ာ ေၾကာက္ၿပီးငိုလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတိတ္ဘူး…
အေဖနဲ႔အေမ မအားတာတို႔ အၿပင္သြားစရာတို႔ရွိတိုင္း က်မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ တစ္ေယာက္တစ္လွည္႔ေစာင္႔ေရွာက္ရင္း အိမ္မွာေနၾကရတယ္… တေန႔ အေဖနဲ႔အေမမရွိတုန္း က်မတို႔ညီအမေတြခ်ည္း အိမ္မွာက်န္ခဲ႔တယ္… အိမ္မွာ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ အရပ္ရွည္ေအာင္လို႔ အေဖက ဘားတန္းခိုလို႔ရေအာင္ ထုတ္တန္းမွာ လုပ္ေပးထားတယ္… က်မတို႔ေတြ တလွည္႔စီခိုရင္း အရပ္ရွည္ဘို႔ထက္ လႊားခနဲ လႊားခနဲ ခုန္ခုန္ၿပီးေဆာ႔ၾကတယ္… က်မတို႔အလွည္႔မွာ အဆင္ေၿပေပမဲ႔ က်မအစ္မတစ္ေယာက္ အလွည္႔မွာ လႊားခနဲအခုန္ ဘားတန္းကို မခိုမိဘဲ ၿပန္ၿပဳတ္က်တာ အြတ္ခနဲဘဲ… ၿပီးေတာ႔ သူကမလႈပ္ေတာ႔ဘူး… က်မတို႔ညီအမေတြ သူေသသြားတာလားေတြးၿပီး သူ႔အနားလဲမကပ္ရဲၾကဘဲ ဒီတိုင္းၾကည္႔ေနၾကရင္း သူၿပန္လႈပ္လာေတာ႔မွ သူ႔အနားသြားရဲၾကေတာ႔တယ္… အဲဒီထဲက သူ႔ခင္မ်ာဘားတန္းမခိုၿဖစ္ေတာ႔ဘူးထင္ရဲ႕… ေမာင္ႏွမထဲမွာ သူအပုဆံုးၿဖစ္သြားတယ္… :D
က်မရဲ႕ခေလးဘဝဟာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေဆာ႔ကစားရတာထက္ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ေဆာ႔ရတာကိုဘဲ ပိုၿပီးေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ႔ပါတယ္… သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဆာ႔ကစားရင္ အၿငင္းအခံုၿဖစ္ရင္ မေခၚၾကေတာ႔ဘူး… ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔က ၿငင္းရလဲခဏဘဲ… ေမာင္ႏွမေတြတည္႔ေအာင္ေဆာ႔ၾကလို႔ ေဖေဖ လွမ္းဟန္႕လိုက္တာနဲ႔ ေအးေဆးၿပန္ၿဖစ္သြားေရာ…
ငယ္ငယ္ကဘဝကိုတကယ္လြမ္းပါတယ္… ကိုယ္ေရြးတဲ႔လမ္းဟာ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ေဝးရမဲ႔လမ္းမို႔ ေဝးေနရေပမဲ႔ က်မရဲ႕ေမာင္ႏွမေတြကို က်မအၿမဲလြမ္းေနမိတယ္… ငယ္ငယ္တုန္းကလို တစ္အိမ္ထဲ အတူၿပန္ေနရဖို႔မၿဖစ္နိုင္ေတာ႔တဲ႔ဆုကို တခါတေလ ေတာင္႔တမိတယ္… ရန္ကုန္ၿပန္တိုင္းလဲ ငယ္ငယ္ကေနခဲ႔ဘူးတဲ႔ အဲဒီဝန္ထမ္းအိမ္ယာေလးေရွ႕ကၿဖတ္တိုင္း ငယ္ဘဝကိုၿပန္ၿမင္ေယာင္ၿပီး မ်က္ရည္လည္လြမ္းဆြတ္မိတယ္… ခေလးဘဝရဲ႕အရိပ္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ႔မွေမ႔ေပ်ာက္မရတဲ႔အရာေတြ….အလြမ္းေၿပဝင္ၾကည္႕လို႔ေတာင္မရေတာ႔တဲ႔ အဲဒီဝင္းေလးကို အခုထိ အိပ္မက္ေတြထဲထည္႔မက္ေနတုန္း….
(ခုတေလာစာေရးရမွာပ်င္းေနတုန္း အဲဒီပို႔စ္ေလးေရးခ်မိေတာ႔ ေရးခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္လာေပမဲ႔ အရမ္းရွည္သြားမွာစိုးလို႔အက်ဥ္းဘဲခ်ံဳးလိုက္ရေတာ႔တယ္… )
နမူနာ ယူ သြားတယ္.္.ဘယ္လို ေဆာ့ရမလဲ လို႕..( အဲ ) ဘယ္လို ေရးရမလဲ လို႕.. း)))
ReplyDeleteေရးခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီး ဆိုရင္ အမ်ားၾကီးေရးပါ အမ ..အမ်ားၾကီးဖတ္ခ်င္တယ္ ။
ReplyDeleteေကေရ... ေကလဲအေဆာ႔မက္ခဲ႔သူဘဲ...အေၾကာင္းသိေတြပါေနာ္ း))
ReplyDeleteသႏာၱလြင္... အမက သူမ်ားေရးတဲ႔ပို႔စ္ေတြရွည္ရင္ ဖတ္ရမွာပ်င္းတတ္လို႔ ကိုယ္႔အလွည္႔ဆို ရွည္ရွည္ေရးမိမွာစိုးတာ း))
ညီမ ေရ
ReplyDeleteငယ္ငယ္တုန္းက အမွတ္ရစရာေလး ကို ဖတ္သြားတယ္ေနာ္
ခင္မင္တဲ႕
အမေရႊစင္
ငယ္ဘ၀ေတြဟာ ၿပန္ေတြးမိတိုင္းအိပ္မက္မက္ေကာင္းတဲ့အရာေတြပါပဲ ။
ReplyDeleteတို့ တေတြလည္း ေမာင္ႏွစ္မ ၆ ေယာက္မွာ ေယာက်ာၤးေလး ဆိုလို့ အကို တစ္ေယာက္ပဲ ပါ တာ ေလ ..ျခံထဲ က မာလကာပင္ ၃ ပင္ေတာ့ တုိ့ေတြ ေမ်ာက္ရွံဳးေအာင္တက္ခုန္ၾကတာနဲ့ ေသပါေလေရာ.. အမ တေယာက္လဲ အဲ့လိုပဲ ျပဳတ္က်ဖူးတယ္.. ဟားဟား.. အေတာ္တူၾကတာပဲ..
ReplyDeleteငယ္ငယ္တံုးက ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ေလးေတြ ျပန္ေတြးတိုင္း ဝမ္းသာဝမ္းနည္း ျဖစ္တံုးပါပဲ ေဖါေဖါေရ.. ခုဆို အကို နဲ့ အစ္မတေယာက္တို ့က တသက္စာခြဲခြာျခင္းမ်ိဳးနဲ့ခြဲခြာ သြားခဲ့ၾကျပီ..
ငယ္ငယ္တံုးက ေမေမဆံုးမေလ့ရွိတဲ့ စကားတခြန္းရွိတယ္.. ေမာင္ႏွစ္မတေတြ စံုတံုး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနၾက တဲ့ ။ ေနာင္ဆို ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္သြားၾကရင္ ေနခ်င္လို့ေတာင္ တူတူမေနနိုင္ၾကေတာ့ဘူး တဲ့ .. ခုမွ သေဘာေပါက္မိတယ္..
လြမ္းေမာစရာ ငယ္ဘဝေလးေတြပါလားမမေရ....
ReplyDeleteအသားမည္းတဲ့ ဆရာမျမင္လို႔ တစ္တန္းေရာက္တာေတာင္ ငိုတုန္း ဆိုတာကိုေတာ့ သေဘာက် လို႔မဆံုး၊ း) ျခင္းနဲ႔ ကြယေနရတဲ့ ဆရာမ အျဖစ္က သနားစရာ..၊ း) ေႁမြလည္း င႐ွဥ့္နဲ႔ မွားၿပီး အစားခံရေတာ့မလို႔..၊ ေတာ္ေသးတယ္ အေဖကယ္လို႔...၊ း) မ႐ိုစ့္ရဲ႕ ဒီပို႔စ္မွာ ငယ္ဘဝက ရယ္စရာေလးေတြ၊ လြမ္းစရာ ေလးေတြနဲ႔ အခ်ိဳးက်ေန ခဲ့တယ္..၊ အင္း.. ဒီ့ထက္ နည္းနည္းေလာက္ ထပ္႐ွည္မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ရေသးရဲ႕သားနဲ႔လို႔ ေတြးလိုက္ေသးတယ္..။ း)
ReplyDeleteအက်ဥ္းခ်ဳံးေပမယ့္ ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္၊ ေပၚလြင္တယ္၊
ReplyDeleteဖတ္ရင္းနဲ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုလည္း ျမင္ေရာင္ၾကည့္မိတယ္၊
ငယ္ငယ္တုန္းက ဘ၀ဟာ လြမ္းေမာစရာလည္း ေကာင္းတယ္ေနာ္။
ဒီပိုစ့္ေလး ဖတ္ၾကည့္ျပီး ငယ္ဘဝကိုေတာင္ ျပန္သတိရသြားမိျပီ အစ္မေရ...
ReplyDeleteမရို ့စ္ေတြ ငယ္ဘဝေလးက ေပ်ာ္စရာၾကီး..
ReplyDeleteညီမရိုစ့္ရဲ႕ ငယ္ဘ၀ေလး....ေပ်ာ္စရာေနာ္...။ ျပန္မရႏိူင္ေတာ့ေပမဲ့ ေၾကနပ္စရာပါ။ ကေလးဘ၀ကို ကေလးတစ္ေယာက္လို သဘာ၀က်က် ကုန္ဆံုးခဲ့ရတာမဟုတ္လားးး
ReplyDeleteအသားမည္းတဲ့ဆရာမေလး သနားပါတယ္.. သူ႕ျခင္းေထာင္းနဲ႕ကာထားရရွာတာ.. :D.. အဲဒါနဲ႕ ဘာသြားသတိရလဲဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ IELTS သင္တန္းမွာ ေရွ႕ဆံုးတန္းကထိုင္တယ္၊ မနက္အေစာဆံုးအတန္း၊ ဆရာ့ပါးစပ္က အာပုပ္နံ႕နံတယ္.. အဲဒီအနံံ႕ကို မခံႏိုင္ဆံုးပဲ.. ဒါနဲ႕ စာအုပ္နဲ႕ကာျပီးစာၾကည့္တယ္... ဆရာက ကိုယ့္ကို သနားလို႕.. သြားသြားတိုက္ေပးရတယ္.. :P... ေနာက္တစ္ခါ မရို႕စ္ကို ေျခာက္ခ်င္ရင္ အသားမည္းေတြနဲ႕ ေျခာက္ရမယ္.. :D
ReplyDeleteခင္မင္လ်က္
ေန၀သန္
မေရႊဇင္၊ သက္တန္႔ခ်ိဴ... ေက်းဇူးေနာ္...
ReplyDeleteကိကိ... ဟုတ္တယ္သူငယ္ခ်င္းေရ...
အိမ္ဂ်ယ္လိႈင္...ဟုတ္တယ္ညီမေလး...
ညီလင္းသစ္... ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ေနာက္မွသက္သက္ထပ္ေရးမယ္
အၿပံဳးပန္း၊ညီရဲ... လြမ္းစရာေတြကိုးေနာ္...
ReplyDeleteစန္းထြန္း... ဟုတ္တယ္..ေတာ္ေတာ္ကိုေပ်ာ္ခဲ႔တာ
မခ်စ္...ဟုတ္တယ္...လြမ္းေပမဲ႔လည္း လြမ္းစရာေတြရွိေနခဲ႔တာကိုကေၿဖသာေစပါတယ္...
ေနဝသန္....ခုမေၾကာက္ေတာ႔ဘူး.. ကိုယ္တိုင္ကလည္းမၿဖဴရွာေတာ႔ေလ :D
ေမာင္ႏွမေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ စုစုေဝးေဝးေနခဲ့ရတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ငယ္ဘဝေလးက လြမ္းမယ္ဆိုလည္း အေတာ္ကို လြမ္းေလာက္ပါေပတယ္... ရိုစ့္ေရးတာ ဖတ္ရတာနဲ႔ ကိုယ္ေတာင္ ေရာၿပီး လြမ္းသြားတယ္... း)))
ReplyDeleteငယ္ငယ္တုံးက လူေကာင္ေသးသေလာက္ အေျပးသန္တာေရာ၊ အိမ္မွာအ၀ယ္ေတာ္၊ ေျချမန္ေတာ္လို႕ အေခၚခံရတာေရာ တူတယ္။ က်ေနာ္ဆိုလဲ ေစ်းကေတာ့ ၀ယ္ရသလားမေမးနဲ႕ (ေစ်းဖိုးထဲကေန စားခ်င္တာစားလုိ႕ရလုိ႕ က်ေနာ္ကလဲ ေက်နပ္တယ္ေလ win win ေပါ့။)။ အစ္မေရးထားတာဖတ္ၿပီး ငယ္ဘ၀ေရာ၊ ေမာင္ႏွမေတြေရာ သတိရသြားတယ္။
ReplyDeleteလီယို
ဆရာမခင္မ်ာ သူ႔မ်က္ႏွာကို သူ႔ဆြဲၿခင္းေလးနဲ႔ ကာကာထားရွာတာ
ReplyDeleteဖတ္ၿပီးရီလိုက္ရတာ။ က်ေနာ္တို႔လည္း ေမာင္ႏွမမ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ကိုယ္က အငယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔နဲ႔ မကစားလိုက္ရပါဘူး။ တစိမ့္စိမ့္ေတြး ၾကည္ႏူးရၿပီး အဆံုးမွာ လြမ္းဆြတ္နာက်င္ရတာ ငယ္ဘဝ အေၾကာင္းပဲ ရိွမယ္ထင္ပါရဲ႕။
လြမ္းေမာစရာ အၿပည့္နဲ႕ ငယ္ဘဝ ပါလား မမေရ...
ReplyDeleteၿပန္လည္ေတြးတိုင္း လြမ္းေနရမွာ ....
အပူအပင္ကင္းတဲ႔ခေလးေလးဘဝကို တခါၿပန္ၿပီးေရာက္ခ်င္ေသးတယ္…… အၿပစ္မရွိေသးတဲ႔ခေလးေလးဘဝကို တခါၿပန္ၿပီးေရာက္ခ်င္ေသးတယ္…
ReplyDeleteဂ်က္ကတစ္ေယာက္ထဲဆုိေတာ႔ အင္မတန္ျပင္းေျခာက္ေျခာက္ၾကီးျဖတ္သန္းခဲ႔ရသူပါ
မစပယ္နဲ႔နတ္သမီး အတူတူပဲ..
ReplyDeleteအေဖာ္မရွိဘူး..။
ရို႕စ္ေလးရဲ႕ ငယ္ငယ္ကဘဝအေၾကာင္းေလး လာဖတ္သြားပါတယ္..း)
အေနာ.. ဖတ္ရတာ အားမရသလိုပဲ။
ReplyDelete