ဘေလာ႔ေဒးအမွတ္တရ

(ပံုကိုgoogleမွယူပါသည္)
ဘေလာ႔ေဒးအမွတ္တရအတြက္ သတိတရတဂ္တဲ႔ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းနတ္သမီးေလးနဲ႔ ခ်စ္ညီမေလးရို႕စ္တို႔ကိုအထူးဘဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္….
သူမ်ားေတြေရးထားတာကိုလိုက္ဖတ္လိုက္ေတာ႔ ေရးရမွာတကယ္ဘဲလက္တြန္႔မိပါတယ္… က်မက သူမ်ားလိုမွတ္ဥာဏ္အားမေကာင္းတဲ႔အၿပင္ ဘေလာ႔လည္အားလဲမေကာင္းပါဘူး… ေကာ္မန္႔ေလးတိုင္းကို ၿပန္ခ်င္ေပမဲ႔ တခါတေလ အားလံုးကိုၿခံဳၿပီးေတာ႔ဘဲ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေၿပာရခ်ိန္ေတြလဲ မနည္းပါဘူး… အဲေလာက္လူမႈေရးပိုင္းမွာအားနည္းတဲ႔က်မဘေလာ႔ေလးကို လာလည္ၾကတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါေမာင္ႏွမမ်ားနဲ႔ ဘေလာ႔မိတ္ေဆြ(ဘေလာ႔လည္စာလာဖတ္သူ၊ေကာ္မန္႔ေရးသြား၊စီေဘာက္မွာႏႈတ္ဆက္သြားၾကတဲ႔ အေနာနီးမတ္စ္မ်ား)မ်ားအားလံုးကိုလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဘေလာ႔ေဒးအမွတ္တရအေနနဲ႔ေၿပာပါရေစ….
က်မဘေလာ႔ေလးကိုစေရးဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာတာကေတာ႔ က်မဘဝမွာအလြန္အေရးပါတဲ႔ က်မေယာကၡထီးေၾကာင္႔ အမ်ားၾကီးပါပါတယ္…. သူ႔ရဲ႕က်မတို႔အိမ္ေထာင္ေရးအေပၚစြက္ဖက္လြန္းမႈေတြ၊ ၾသဇာၿပလြန္းမႈေတြကို မခံမရပ္ႏိုင္ၿဖစ္တာေတြကို က်မရဲ႕ မိဘေတြစိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို႔ ရင္မဖြင္႔ရက္တာေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ေလးဖြင္႔ၿပီး ဒိုင္ယာရီဆန္ဆန္ေရးၿဖစ္မိတာက စတာပါ… ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ေတြသိပ္မြန္းက်ပ္လာလြန္းရင္ ဘေလာ႔ေလးေပၚမွာ ရင္ဖြင္႔လိုက္၊ စိတ္ေၿပသြားရင္ ဒီလိလုပ္လိုက္နဲ႔ ေဟာင္းေလာင္းၿဖစ္သြားရင္ ခေလးေတြဓာတ္ပံုေလးေတြတင္ၿပီးကလိလိုက္နဲ႕ ေနေနရင္း တခ်ိဳ႔ဘေလာ႔ေတြလိုက္ဖတ္ေကာ္မန္႔ေပးမိတယ္… တေန႔မွာ အေမရိကားေရာက္ခါစဘေလာဂါညီမငယ္တစ္ေယာက္က ဓာတ္ပံုေအာက္မွာ ေကာ္မန္႔ေရးသြားတာေတြ႕လိုက္တဲ႔အခါ အံ႕ၾသသြားမိပါတယ္… ေနာက္တၿခားနာမည္ၾကီးဘေလာ႔ဂါတခ်ိဳ႕ပါလာလည္ၿပီးေကာ္မန္႕ေရးသြားၾကတဲ႔အခါ လာလည္တဲ႔သူေတြကို အားနာၿပီး သူမ်ားလာလည္ရင္ ဖတ္စရာေလးရွိေအာင္ေရးဦးမွဘဲလို႔ စိတ္ကူးမိၿပီး အဲဒီကစလို႔ ဘေလာ႔ပို႔စ္ေလးေတြ စေရးၿဖစ္သြားပါတယ္… သိပ္personal ဆန္တဲ႔ပို႔စ္ေတြကို deleteလုပ္ပစ္လိုက္ရတာေတြလည္းရွိပါတယ္…
အဲဒီကစၿပီး ဘေလာ႔ေလာကေလးမွာက်င္လည္ေနတာ ယေန႔ထက္ထိတိုင္ပါဘဲ…ရည္ရြယ္ၿပီးေရးခဲ႔တာမဟုတ္တာေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ေမြးေန႔ဆိုတာမ်ိဳးေတြလဲ က်မ မလုပ္ၿဖစ္သလို ဘယ္သူေတြ ဘယ္ကလာလို႔ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လာလည္သြားတာမ်ိဳး record ေတြလည္းက်မမွာမရွိပါဘူး… စီေဘာက္ေတာင္မွ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္က ထားခိုင္းလို႔ထားလိုက္တာပါ…
က်မဘေလာ႔မွာ ပို႔စ္လဲခပ္စိပ္စိပ္မတင္ႏိုင္ပါဘူး… ခင္ပြန္းတာဝန္၊ခေလးႏွစ္ေယာက္တာဝန္ေတြၾကားမွာ ေရးခ်င္သေလာက္မေရးႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး… အဲလိုက်မရဲ႕ဘေလာ႔ေလးကိုဘဲ လာလည္ၾကေကာ္မန္႔ေရးသြားၾကတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါေမာင္ႏွမမ်ား၊ဘေလာ႔လည္စာဖတ္သူမ်ားအားလံုးကို အသိအမွတ္ၿပဳ အထူးဘဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္
က်မဘေလာ႔ေလးသက္တမ္း၃ႏွစ္ၿပည္႔ခါနီး အခုခ်ိန္မွာ ညီအစ္မလိုခ်စ္ရတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြလည္းရွိသလို အစ္ကိုေတြေမာင္ေတြလိုခင္ရတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါတခ်ိဳ႕လည္းရွိပါတယ္… အၿပင္မွာဆံုဖူးၿပီးသားသူတခ်ိဳ႕ရွိသလို ဆံုဖူးခ်င္သူမ်ားလည္းရွိေနပါေသးတယ္… ဒါ႔အၿပင္ ဘေလာ႔ဂါသူငယ္ခ်င္းခ်င္းအၿပင္မွာဆံုၿဖစ္ၿပီး ငယ္ေပါင္းေတြလို ေၿပာမနာဆိုမနာအရမ္းရင္းႏွီးသြားရတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါတစ္ခ်ိဳ႕လည္းရွိပါတယ္… အဲဒီအတြက္ ဘေလာ႔ဆိုတာေလးၿဖစ္တည္လာဘို႔ ဖန္တီးခဲ႔ၾကသူမ်ားကိုလည္းအရမ္းေက်းဇူးတင္မိပါတယ္…
ေယာကၡထီးကိုမေက်နပ္လို႔ဘေလာ႔စေရးမိေပမဲ႔ အခုခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ေယာကၡထီးနဲ႔က်မလည္း နားလည္မႈရေနပါၿပီ… ဒီအတြက္လည္း ဘေလာ႔ေလးရွိေနၿခင္းအေပၚေက်းဇူးတင္မိေနပါတယ္… ဘေလာ႔ေလးသာမရွိခဲ႔ရင္ က်မမွာတၿခားထြက္ေပါက္မရွိဘဲ အိမ္ေထာင္ေရးလဲထိခိုက္ႏိုင္ပါတယ္…ဒီအတြက္ ဘေလာ႔ေဒးၿဖစ္ေပၚလာၿခင္းအေပၚအရမ္းကိုၾကည္ႏူးဝမ္းသာေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ရင္း က်မရဲ႕ဘေလာ႔ေဒးတဂ္ပို႔စ္ေလးကို အဆံုးသတ္ပါရေစရွင္…..
(သူငယ္ခ်င္းနတ္သမီးေလးနဲ႔ညီမရို႕စ္တို႔ေရ… ဒို႔ဒိထက္ပိုၿပီးမေရးတတ္ေတာ႔ဘူးကြယ္)

အမိေၿမသို႔အၿပန္( အပိုင္း၁)

တစ္လအလိုေလာက္ထဲကၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္ထားတဲ႔အိတ္ေတြသယ္ၿပီးေလဆိပ္ဆင္းရံုပါဘဲ… အားလံုးအဆင္သင္႔ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္ထားရက္နဲ႔ သြားခါနီးမွ ဖိနပ္စီးေနတုန္း လက္ထဲကအိုင္ပတ္ခ်ာ႔ဂ်ာကက်န္ေနခဲ႔တာ ကားထြက္ၿပီးမွ သတိရလို႔ ၿပန္လွည္႔မယူေတာ႔ဘူး… ရန္ကုန္မွာဝယ္လို႔ရမယ္လို႔ထင္တယ္… ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ႔လဲေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ ၂နာရီ၁၅မိနစ္ေလာက္ေစာေရာက္ေနေတာ႔ ေကာင္တာေတာင္အဆင္သင္႔မၿဖစ္ေသးဘူး… အေရွ႕မွာကိုယ္႔ထက္ေစာေရာက္ေနတဲ႕သူသံုးေယာက္ေလာက္တန္းစီေနၾကတယ္… ကိုယ္႔အလွည္႔ေရာက္ေတာ႔ အခါတိုင္းလိုေအးေဆးဘဲထင္ထားတာ သမီးေလးပတ္စပို႔က သက္တမ္း၆လမက်န္လို႔တဲ႔ ခဏေစာင္႔ပါဆိုၿပီး ေကာင္တာကအမ်ိဳးသမီးက သူ႔အထက္လူၾကီးကိုသြားေမးတယ္… သူတို႔ကေၿပာတယ္… ၿမန္မာဘက္ကိုဝင္ရင္ ၿပသနာတက္လိမ္႔မယ္တဲ႔… သက္တမ္း၆လမရွိရင္ သူတို႔ႏိုင္ငံထဲေပးမဝင္ဘူးတဲ႔… ဒါနဲ႔က်မကလဲေၿပာၿပရတယ္… ငါကၿမန္မာပါ… ဟိုဘက္ကအပိုင္းကို ငါ႔ဟာငါရွင္းႏိုင္တယ္… boarding passဘဲေပးပါလို႔… သူတို႔ေတြလဲေခါင္းခ်င္းဆိုင္သြားတယ္… ခဏေနေတာ႔ ရာထူးပိုၾကီးပံုရတဲ႔အမ်ိဳးသမီးကထြက္လာၿပီး နင္တာဝန္ယူတယ္ဆိုရင္ လက္မွတ္ထိုးသြားပါတဲ႔… ၿပသနာၿဖစ္လာရင္ သူတို႔အဲလိုင္းနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး… ကိုယ္႔ဟာကိုယ္တာဝန္ယူပါ႔မယ္ဆိုတာလက္မွတ္ထိုးခဲ႔ရပါတယ္… အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကေၿပာေသးတယ္… ဗီယက္နမ္ဆိုရင္ တလသက္တမ္းက်န္ေသးရင္ေေတာင္ အဝင္လက္ခံတယ္တဲ႔ (ဒါဟဲ႔ ဒို႔ဗမာ.. ေပါ႔ေသးေသးေတာ႔မဟုတ္ဘူး…အဝင္ထဲကေၿခာက္ထားတာ)
ဗီယက္နမ္အင္မီဂေရးရွင္းကေတာ႔ အဝင္လြယ္သလို အထြက္လဲလြယ္ပါတယ္… စာအုပ္ထဲက အဝင္တံုးကိုရွာၿပီး အဲဒီေဘးမွာ အထြက္တံုးေလးထုေပးလိုက္တာပါဘဲ … ဘာစကားမွေၿပာစရာမလိုပါဘူး… သူ႔ႏိုင္ငံကေနၿပန္ထြက္ရင္ ေဒၚလာ၅၀၀၀ထက္ပိုယူသြားခြင္႔မရွိဘူး( အရင္ကေဒၚလာ၇၀၀၀) ဆိုေပမဲ႔ အိတ္ေတြေသခ်ာဖြင္႔ခိုင္းၿပီးစစ္တာမ်ိဳးေတာ႔မရွိပါဘူး….

ေလယာဥ္ေစာင္႔ေနခ်ိန္မွာၿမန္မာသံုးေလးေယာက္ေလာက္ေတြ႔ေပမဲ႔ က်မတို႔သားအမိေတြ ၿမန္မာစကားေၿပာေနသံၾကားေတာ႔ က်မတို႔နားကထထြက္သြားၾကတဲ႔အခါ က်မလဲ မသိခ်င္ေယာင္ဘဲေဆာင္ေနလိုက္ပါေတာ႔တယ္… အရင္ကဆို ၿမန္မာစကားသံၾကားရင္ ၿမန္မာလားဟင္လို႔ေမးၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ေပး မိတ္ဆက္တတ္ေပမဲ႔ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ၿမန္မာခ်င္းအေပါင္းအသင္းမလုပ္ခ်င္သူတခ်ိဳ႕နဲ႔ ဆံုၿပီးတဲ႔ေနာက္ပိုင္း သူမ်ားကေရွာင္တယ္လို႔ခံစားမိရင္ ကိုယ္လည္း မသိသလိုေနတတ္လာပါၿပီ…
ေလယာဥ္ကစထြက္ၿပီးသိပ္မၾကာခင္ တိမ္ေတြၿဖတ္တဲ႔အခါ ေလယာဥ္ခါတာအရမ္းဘဲ… ခဏေနေတာ႔ ေလယာဥ္မႈးကေၾကၿငာတယ္… မေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ စက္ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈၿဖစ္ေနတာတဲ႔…ဘုရားဘုရားလို႔ ဘုရားတေနတုန္း ရင္ထဲမွာလိႈက္ခနဲၿဖစ္ၿပီး ေလယာဥ္ေအာက္ကိုဒုန္းခနဲထိုးက်သြားတာခံစားလိုက္ရတယ္… သားေလးကအိပ္ေနလို႔မသိလိုက္ေပမဲ႔ သမီးေလးခမ်ာေၾကာက္ၿပီး လက္ဖ်ားေတြခ်က္ခ်င္းေအးခဲသြားတာ သနားလိုက္တာ….
(ဆက္ပါဦးမည္)