ဗီယက္နမ္မွာ(၅)

(ရွစ္လအရြယ္သားငယ္)


၂၀၀၃ခုႏွစ္ကေန၂၀၀၅ခုႏွစ္အတြင္း ဗီယက္နမ္မွာ ေနခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြဟာ က်မအတြက္ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ေတြ လို႔ေၿပာလို႔ရပါတယ္.... ေဆြမ်ိဳးေတြလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံလို႔ရတဲ႔ ၿမန္မာလူမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္းေတြရခဲ႔တယ္... အိမ္နီးနားခ်င္းသူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ၿပင္သစ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၊ဖိလစ္ပိုင္သူတစ္ေယာက္နဲ႔ ဗီယက္နမ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ တို႔ဟာလဲ သိပ္ကိုခင္စရာေကာင္းပါတယ္.... သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ေန႔လည္စာထြက္စားၾကတိုင္း သမီးေလးကို အိမ္ေဖာ္နဲ႔ မထားရက္တဲ႔ အတြက္ က်မသြားေလရာ သမီးေလးပါစၿမဲ.... က်မသူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ သမီးေလးကေတာ႔ ေပ်ာ္လို႔.... တစ္အုပ္လံုးမွာ ခေလးေခၚလာသူဆိုလို႔ က်မတစ္ေယာက္ထဲ ရွိေပမဲ႔ နားလည္ေပးၾကပါတယ္.... တစ္ေန႔ေတာ႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ခံယူထားတဲ႔ ဂ်ပန္အမ်ိဳးကမီးက က်မကိုထုတ္ေၿပာပါတယ္... အရင္တုန္းက က်မကိုသြားေလရာ ခေလးတန္းလန္းေခၚလာလို႔ သူ႔စိတ္ထဲထူးဆန္းေနမိတယ္တဲ႔.... အခုေတာ႔ သူက က်မလာရင္ ခေလးမေခၚလာမွာေတာင္စိုးမိတယ္တဲ႔.... အဲဒီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ဒီဇင္ဘာလေရာက္တိုင္း ရန္ကုန္ကို အလည္ၿပန္ၾကပါတယ္.... သမီးေလးရဲ႕ ေမြးေန႔ကို ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္းေတြနဲ႔ က်င္းပေပးခ်င္တာေရာ.... ဒီဇင္ဘာမွာ ကိုယ္႔ရဲ႕မိခင္အသင္းေတာ္မွာဘဲ ဘုရားၿပန္ရွိခိုးခ်င္တာေတြေၾကာင္႔ ႏွစ္တိုင္း တစ္လေလာက္ေတာ႔ ၿပန္လည္ၿဖစ္တယ္.... အခ်ိန္တန္လို႔ ဗီယက္နမ္ၿပန္ေတာ႔မယ္ဆိုရင္ သမီးေလးက ေလဆိပ္မွာ ဘယ္လိုမွ ေခ်ာ႔မရေအာင္ အသည္းအသန္ငိုတယ္.... နဂိုက သမီးေလးကို မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ အပ်က္မခံဘဲ အရိပ္ၾကည္႔ေနခဲ႔သူမိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ က်မ အရမ္းကိုစိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရပါတယ္... သမီးေလးကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေခ်ာ႔ရင္း က်မလဲ မ်က္ရည္က်ရပါတယ္.... ဟိုမွာ အေပါင္းအသင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ရွိရွိ... ဘယ္လိုဘဲ ေကာင္းေကာင္းေနရေနရ... မိဘေဆြမ်ိဳးေတြရဲ႕ ေအးရိပ္ေမတၱာမ်ိဳးေတာ႔ မရႏိုင္ဘူးေလ.... ကိုယ္ေပ်ာ္ရာ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံမွာ မေနရတဲ႔အခါ ေနရတဲ႔ေနရာမွာဘဲ ေပ်ာ္ေအာင္ၾကိဳးစားေနေနၾကရတာဘဲေလ... ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲမွ မဟုတ္တာလို႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ၿပန္အားေပးရပါတယ္.... ဗီယက္နမ္ေလဆိပ္ကို ၿပန္ေရာက္တိုင္းလည္း က်မမွာမ်က္ရည္ဝဲရပါတယ္.... ထြက္ခြါလာခဲ႔တဲ႔ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံေလဆိပ္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ႔ ကဲြၿပားၿခားနားမႈေတြအတြက္ ဝမ္းနည္းမိတယ္.... ေလယာဥ္ေပၚကဆင္းတာနဲ႔ ေလဆိပ္ထဲတန္းေရာက္....Immigration ေကာင္တာေတြအမ်ားၾကီးရွိတာေၾကာင္႔ အၾကာၾကီးတန္းစီရပ္စရာမလိုတဲ႔ အၿပင္ ေကာင္တာကထြက္တာနဲ႔ ေအာက္ထပ္မွာ ကိုယ္႔Luggage ကအဆင္သင္႔ဆြဲယူရံုဘဲ.... Customေကာင္တာမွာလဲခဏေလးဘဲ.... အားလံုးအဆင္ကိုေၿပလို႔.... သူမ်ားႏိုင္ငံတိုးတက္တာကိုၾကည္႔ၿပီး ကိုယ္႔ႏိုင္ငံရဲ႕ဆုတ္ယုတ္မႈအတြက္ အရမ္းဘဲ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိတယ္... က်မလိုဘဲ တၿခားသူေတြလဲ ဒီလိုဘဲခံစားၾကရမယ္လို႔ထင္ပါတယ္..... ဒီလိုနဲ႔ဘဲ သမီးေလးအသက္ႏွစ္ႏွစ္ခြဲအရြယ္မွာ မူၾကိဳထားဘို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီဆိုၿပီး မူၾကိဳေက်ာင္းေတြလိုက္စံုစမ္း စိတ္ၾကိဳက္ေတြ႕တဲ႔ေက်ာင္းေလးမွာ သမီးေလးကိုမူၾကိဳစထားပါတယ္....မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၄ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လမွာပါ... သမီးေလးမူၾကိဳမွာ ေနသားက်သြားတဲ႔ ၂၀၀၅ခုႏွစ္မွာ ေနာက္ထပ္ခေလးတစ္ေယာက္ထပ္ယူဘို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါတယ္... ကိုယ္ဝန္ရၿပီးတဲ႔အခါ ဟိုခ်ီမင္းက ေဆးရံုၾကီးတစ္ခုမွာ ၿပင္သစ္ဆရာဝန္တစ္ေယာက္နဲ႔ ကိုယ္ဝန္အပ္တယ္.... အားေဆးလဲမေသာက္ခိုင္း.... လႏုကိုယ္ဝန္ေသြးဆင္းတာကိုလဲ ဘာကုသမႈမွမေပးနဲ႔ လံုးဝစိတ္တိုင္းမက်ပါဘူး... ဒါနဲ႔ဘဲ မွန္းထားတဲ႔ အခ်ိန္ထက္ရန္ကုန္ကိုေစာၿပန္ခဲ႔ရပါတယ္.... ဘာေၾကာင္႔မွန္းမသိ က်မစိတ္ထဲမွာ ၿမန္မာဆရာဝန္ေတြကိုဘဲ စိတ္တိုင္းက်ပါတယ္.... က်မၾကံဳခဲ႔ရတဲ႔ ၿမန္မာOG ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ လူနာေတြအေပၚတကယ္ဘဲေႏြးေထြးပါတယ္.... ဟိုခ်ီမင္းမွာေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႔ ၿပင္သစ္OGနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး.... က်မရန္ကုန္ၿပန္ေမြးရက်ိဳးနပ္ပါတယ္.... မိသားစုရဲ႕ဂရုစိုက္မႈေအာက္မွာ က်မစိတ္ေတြအရမ္းခ်မ္းသာခဲ႔ရတယ္....သမီးေလးအတြက္လဲပူစရာမလို... ဝိုင္းၾကည္႔ေပးတဲ႔အမ်ိဳးေတြၾကားမွာ သမီးေလးလဲေပ်ာ္လို႔... ၂၀၀၆ခုႏွစ္မတ္လ၂၁ရက္ေန႔မနက္မွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔သားေလးကို ေမြးဖြားခဲ႔ပါတယ္.... သားေလးတစ္လခြဲမွာ ဗီယက္နမ္ကိုၿပန္လာခဲ႔ပါတယ္.... သားငယ္ေလးအလွည္႔မွာေတာ႔ အေတြ႔အၾကံဳရွိၿပီးသား ၿဖစ္သြားၿပီမို႔ အစစအရာရာအဆင္ေၿပပါတယ္.... မိသားစုအလည္ခရီးေတြလဲ ခဏခဏထြက္ၿဖစ္တယ္.... နီးနီးနားနား စကႍာပူႏိုင္ငံကိုေတာ႔ ပိုသြားၿဖစ္တယ္... ဒါေပမဲ႔က်န္းက်န္းမာမာေမြးဖြားခဲ႔တဲ႔ သားေလးဟာတစ္ႏွစ္ခြဲအရြယ္မွာ အေရးေပၚေဆးရံုတက္ခဲ႔ရတယ္...ေၿခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိနဲ႔ တကယ္ကို ေသာကေရာက္ခဲ႔ရတယ္.... အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းကို ဗိုင္းရပ္စ္ဝင္ၿပီး အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းပိတ္တာပါ.... ေနာက္ပိုင္းလဲခဏခဏၿဖစ္ႏိုင္တာမို႔ ဆရာဝန္က အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းဖြင္႔ေပးတဲ႔ ရႈေဆးမႈတ္တဲ႔စက္ေလးဝယ္ခိုင္းပါတယ္... အဲဒါေလးနဲ႔ေနာက္ပိုင္းမွာ အဆင္ေၿပသြားပါတယ္... အေရးေပၚၾကံဳလာရင္ေတာင္ အိမ္မွာဘဲ အရင္ ကုသေပးထားလို႔ရပါတယ္.... ရင္က်ပ္ပန္းနာေရာဂါလိုၿဖစ္မွာ စိုးရိမ္လို႔ ဆရာဝန္ကိုေမးၾကည္႔ပါတယ္... ၾကီးတဲ႔ အထိၿဖစ္ေနမွာလား... ဘယ္အရြယ္ေလာက္ထိဆက္ ၿဖစ္ႏိုင္လဲလို႔ ... ဆရာဝန္ရဲ႕အေၿဖက ဒီမွာခေလး အမ်ားစုအဲလိုဘဲၿဖစ္ၾကတယ္တဲ႔ ... ဗီယက္နမ္မွာ မေနေတာ႔ရင္ မၿဖစ္ေတာ႔ဘူးတဲ႔
(ဆက္ရန္)