အခ်စ္

ႊအခ်စ္သည္ေအးၿမသည္.... အခ်စ္သည္စိတ္ရွည္သည္းခံတတ္သည္.... အခ်စ္သည္နားလည္ခြင္႔လႊတ္တတ္သည္.... အခ်စ္သည္အားကုိးထိုက္သူ ေလးစားထိုက္သူၿဖစ္သည္.... ထိုအခ်စ္သည္က်မေယာက်ာၤးၿဖစ္သည္... ထိုေယာက်ာၤးဒီေန႔အသက္ ၄၀ ၿပည္႔သည္.... သူ႔အသက္၂၇ႏွစ္တြင္ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္စတင္ဆံုစည္းခဲ႔ၾကသည္... ခ်စ္သူသက္တမ္း၂ႏွစ္အိမ္ေထာင္သက္၁၁ႏွစ္ စုစုေပါင္း၁၃ႏွစ္အတြင္း ဘာမွမၾကာလိုက္သလိုခံစားရသည္... သို႔ေသာ္ ၂၇ ႏွစ္ရုပ္ရည္ႏွင္႔ အသက္ ၄၀ရုပ္ရည္ကေတာ႔အနည္းငယ္ကြာၿခားမႈရွိပါသည္... မကြာၿခားသည္က က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ထားရွိေသာ အခ်စ္ၿဖစ္ပါသည္... ပိုတိုးလာတဲ႔ ရင္းႏွီးမႈ၊ နားလည္မႈ၊သံေယာဇဥ္မ်ားသာရွိၿပီး ေလ်ာ႔သြားၿခင္းဘာတစ္ခုမွမရွိခဲ႔ပါ... ထို႔အတြက္ အခ်စ္ကိုေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္... အခ်စ္သည္ေဖာက္ၿပန္ၿခင္းမရွိ.... အခ်စ္သည္ မိန္းမႏွင္႔သားသမီးမ်ားကိုသာ ဦးစားေပးတတ္သည္.... သူ႔မိဘမ်ားဘက္မွ က်မအေပၚဖိအားေပးမႈမ်ားရွိလွ်င္လည္း က်မဘက္မွသာ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးတတ္သူၿဖစ္သည္... အခ်စ္သည္အရက္မေသာက္ ေဆးလိပ္မေသာက္ပါ... (က်မသာအေပါင္းအသင္းေကာင္းလွ်င္ေသာက္ပါသည္၊ ဖဲလည္းရိုက္ေသးသည္)... က်မေသာက္လွ်င္လည္း မၾကိဳက္ပါ... အခ်စ္သည္သဝန္တိုတတ္သည္... အခ်စ္သည္ အလုပ္ကိစၥ မိသားစုကိစၥမွလြဲၿပီး အၿပင္မထြက္တတ္ပါ... (က်မကေတာ႔ အၿပင္ထြက္ရတာႏွစ္သက္သည္) က်မအၿပင္ထြက္လြန္းလွ်င္လည္း သူမၾကိဳက္ပါ... အခ်စ္သည္ စာအလြန္ဖတ္သူၿဖစ္သည္.... ဖတ္စရာစာအုပ္ရွိေနလွ်င္ အခန္းေအာင္းစာဖတ္တတ္သူၿဖစ္သည္... အခ်စ္ေၾကာင္႔ က်မဘဝေအးခ်မ္းသည္... အခ်စ္ေၾကာင္႔ က်မတို႔မိသားစုေလး သာယာသည္.... အခ်စ္က မိသားစုကို လိုေလေသးမရွိေအာင္ အရာရာၿဖည္႔ဆည္းေပးသူၿဖစ္သည္.... က်မသူ႔ကိုသိပ္ခ်စ္သည္... ထာဝရခ်စ္ေနပါမည္....

( အသက္၄၀ၿပည္႔ခင္ပြန္းအတြက္အမွတ္တရ)

အနီေရာင္စာအုပ္ေလး

တင္းထားတဲ႔မာနေတြ

အရည္(ေရ)မေပ်ာ္

ေတာင္႔ထားတဲ႔စိတ္ဓာတ္ေတြ

ယိုင္နဲ႔မသြားေစဘို႔

ၾကိဳးစားထိန္းမတ္

ခက္ခဲစြာခရီးဆက္ေနေပမဲ႔

မငဲ႔ကြက္မစာနာ

ေဝဒနာေတြေပးရက္တယ္....

တကယ္စိတ္ပ်က္လြန္းေနေပမဲ႔

ေခါင္းမာစြာနဲ႔

နာက်င္မႈေတြကိုမ်ိဳခ်ရင္း

စိတ္အၾကိမ္ၾကိမ္တင္းလွ်က္

လက္ထဲမွာ(ခုထက္ထိ)

ၿမဲၿမံစြာဆုပ္ကိုင္ထားမိတာ

(ေဟာဒီက)အနီေရာင္စာအုပ္ေလး။

Rose of Sharon

အေတြးမ်ား

ခုတေလာေတြးၿဖစ္ေနတာေတြကအမ်ားၾကီး.... မ်ားလြန္းလို႔အသစ္မတင္ၿဖစ္တာေတာင္ၾကာေပါ႔... သတိတရနဲ႔တဂ္လာတဲ႔ ခ်စ္ၾကည္ေအးကိုေတာင္ ေက်းဇူးေတြတင္မိပါတယ္... ႏို႔မို႔ဆိုဒီလထဲဘာမွေရးၿဖစ္မွာမဟုတ္တာအေသအခ်ာ....
၂၀၁၀ ဝင္ကတည္းကေတြးေနမိတာက အသက္တစ္ႏွစ္ၾကီးလာၿပီဆိုတာပါ... အသက္နဲ႔လုပ္ရပ္ေတြကိုက္ညီရဲ႕လားလို႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ေမးခြန္းထုတ္ရင္း အရာရာကိုနားလည္ေပးတတ္ဘို႔ သူမ်ားေတြကိုအၿပစ္မၿမင္တတ္ဘို႔ ဒီႏွစ္ထဲမွာ ၾကိဳးစားမယ္လို႔ စဥ္းစားရင္းကေန နားလည္ရခက္တဲ႔ကိစၥေတြ ၾကံဳလာရတဲ႔အခါ သက္ၿပင္းေတြအထပ္ထပ္ခ်ရင္း ၿငိမ္ေနလိုက္ေတာ႔ အိုေကသြားတာပါဘဲ...
ေနာက္ထပ္ေတြးေနမိတာက ဒီႏွစ္ထဲမွာ လုပ္စရာအလုပ္ေတြ သိပ္မ်ားေနတဲ႔အေၾကာင္းေပါ႔.... အိမ္အေဟာင္းေရာင္းၿပီး ကြန္ဒိုတစ္ခန္းၿပန္ဝယ္ၿပီးတဲ႔အခါ အဲဒီမွာလုပ္စရာေတြကအမ်ားသား... ရန္ကုန္ကိုဇူလိုင္ေလာက္မွဘဲ ၿပန္ႏိုင္မွာမို႔ ဒီကေန အစ္မကိုအကူအညီေတာင္းၿပီး လုပ္ခိုင္းရတဲ႔ကိစၥေတြက ထင္သေလာက္ခရီးမေပါက္... ပတ္စပို႔သက္တမ္းတိုးဘို႔... ဗီဇာကိစၥ... ခေလးေတြကာကြယ္ေဆးထိုးဘို႔... သားေလးရဲ႕ေမြးေန႔ပဲြအတြက္စီစဥ္.... ဒီၾကားထဲ သင္တန္းတစ္ခုေၿပးတက္လိုက္ေသးတာ တစ္ပတ္ကိုသံုးရက္... အခ်ိန္ေတြမေလာက္ရတဲ႔ၾကားက ဒီသင္တန္းကိုဘာေၾကာင္႔မ်ားတက္မိလိုက္တာလဲလို႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ေမးခြန္းၿပန္ထုတ္မိတယ္...
စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္သိပ္မပါႏိုင္ေတာ႔တာ ဇရာေၾကာင္႔လားလို႔ေတြးမိတယ္... ခေလးေတြနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ အသက္သိပ္ကြာေနသလားလို႔ေတြးမိရင္း ရင္ေတြေမာေနတယ္... သမီးေလးကအခုရွစ္ႏွစ္ၿပည္႔ၿပီးၿပီ... သမီးေလးတကၠသိုလ္တက္မဲ႔အရြယ္ အသက္၁၈ႏွစ္မွာ ကိုယ္က ၄၅ႏွစ္ေက်ာ္၄၆ႏွစ္ထဲေရာက္ေနေလာက္ၿပီ... သားေလး ၁၈ႏွစ္မွာ ကိုယ္ကအသက္၅၀.... ကိုယ္တို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္သူတို႔ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ ရုန္းကန္ေနရဦးမွာ ကိုယ္႔အသက္၅၅ႏွစ္ေလာက္အထိ၊ ကိုယ္႔ထက္ေလးႏွစ္ၾကီးတဲ႔ခင္ပြန္းက အသက္၅၉ႏွစ္အထိ ရွာသမွ်က ခေလးေတြေက်ာင္းစရိတ္... ေနာက္တစ္ေယာက္ယူဘို႔ ဘယ္လိုမွမၿဖစ္ႏိုင္ေတာ႔တဲ႔အေတြးေတြနဲ႔ ဒီခေလးႏွစ္ေယာက္ကိုဘဲ အရိပ္ၾကည္႔ခ်စ္ေနရင္း ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ေတြ ရွိသမွ်ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ အားလံုး သူတို႔အတြက္ပံုေအာရင္း ...ေရဆုန္ေရဆန္အေၾကာင္းေတြးမိေလရဲ႕... ဘာမွၿပန္ရဘို႔မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ အေကာင္းဆံုးေတြဘဲ ေပးလိုက္ခ်င္တာပါ.....
ေနာက္ထပ္ေတြးမိေနတာက ၿမန္မာႏိုင္ငံၾကီးတိုးတက္လာမွာလားလို႔ပါ... ၾကီးက်ယ္သလိုၿဖစ္သြားသလား... ကိုယ္႔ႏိုင္ငံသာတိုးတက္တဲ႔ႏိုင္ငံတစ္ခုဆိုရင္ ကိုယ္႔သားသမီးေတြ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြအမ်ားၾကီးၾကားမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးေနရမွာ... ခုေတာ႔ ေဆြမရွိ မ်ိဳးမရွ္ိ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ၾကိတ္မွိတ္ၿပီးေနေနရတာ လံုးဝဘဝင္မက်ပါဘူး... ႏိုင္ငံေရးသာအေကာင္းဘက္ကိုေၿပာင္းလဲလာခဲ႔ရင္ ေတာ္ရံုတန္ရံုအရင္းအႏွီးေလးနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းေလးတစ္ခုလုပ္ရင္း ကိုယ္႔ႏိုင္ငံမွာဘဲ အေၿခခ်ေနထိုင္ခ်င္တယ္... ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေရးေရးေလးထားမိပါတယ္....
တကယ္ေတာ႔ေတြးမိသမွ်ေရးခ်ရရင္ေရးမကုန္ႏိုင္ပါဘူး... ဒီေလာက္ဘဲေရးလိုက္ေတာ႔မယ္ခ်စ္ၾကည္ေအးေရ... ေက်နပ္တယ္ဟုတ္....

အိမ္ေထာင္သက္ေတြၾကာလာတဲ႔အခါ

ဒီေန႔ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဟာ ကိုယ္႔အတြက္ေတာ႔ ရင္ခုန္စရာမေကာင္းပါဘူး.... >ခေလးတစ္ေယာက္ထဲရွိတုန္းအခ်ိန္ထိေတာ႔ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွာ ညစာထြက္စားတာေတြဘာေတြရွိခဲ႔ေပမဲ႔ ခေလးႏွစ္ေယာက္ရၿပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ကိုဘယ္လိုမွ မဆင္ႏႊဲႏိုင္ေတာ႔ပါ.... မွတ္မွတ္ရရ သမီးေလးတစ္ႏွစ္နဲ႔ႏွစ္လအရြယ္မွာ ခ်စ္သူမ်ားေန႔အမွတ္တရအၿဖစ္ ညစာထြက္စားၿဖစ္တာေနာက္ဆံုးပါဘဲ... အဲဒီတုန္းက ဗီယက္နမ္၊ဟႏိြဳင္းၿမိဳ႕ရဲ႕ sofital ဟိုတယ္မွာေပါ႔... ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ညစာစားေနခ်ိန္ သမီးေလးက ခေလးထိုင္ခံုေလးထဲမွာထိုင္လို႔ပထမေတာ႔ သေဘာေကာင္းစြာ ၿငိမ္ေနေပးပါေသးတယ္... ၾကာလာေတာ႔ သူ႔ခမ်ာမထိုင္ခ်င္ေတာ႔ဘူးထင္ရဲ႕... ေအာ္ငိုလိုက္တာမွအက်ယ္ၾကီးဘဲ.... ဒါနဲ႔ဘဲတၿခားစံုတြဲေတြကို အားနာလို႔ bill ၿမန္ၿမန္ရွင္းၿပီး ၿပန္လာခဲ႔ရတယ္... အဲဒီထဲက ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဆို ႏွင္းဆီပန္းနဲ႔ဘဲ ေက်နပ္ရေတာ႔တယ္.... ဒီႏွစ္ေတာ႔ ခ်စ္သူမ်ားေန႔က ဗီယက္နမ္ေတြရဲ႕ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္နဲ႔တိုက္ေနေတာ႔ ႏွင္းဆီပန္းေရာင္းသူေတြလဲ အရင္ႏွစ္ေတြေလာက္မမ်ားဘူး... ႏွစ္သစ္ကူးပန္းအဝါေရာင္ေတြဘဲ လမ္းေပၚမွာေတြ႔ရတယ္... ဟိုခ်ီမင္းမွာ အရင္ႏွစ္ေတြက ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဆို လူရႈတ္လြန္းလို႔ လမ္းမထြက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ၿဖစ္ေပမဲ႔ သူတို႔လူမ်ိဳးေတြဟာ ရိုးရာႏွစ္သစ္ကူးကို ပိုအေလးေပးၾကတယ္ထင္ရဲ႕... ဒီႏွစ္ေတာ႔ေၿခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔.... ကိုယ္႔အတြက္ေတာ႔ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဟာ ေၿခာက္ကပ္ကပ္... စည္ကားကား ဘာမွမထူးပါဘူး.... ေန႔တိုင္းၿမင္ေနခ်စ္ေနရတာနဲ႔တင္ေက်နပ္ပါတယ္... ခေလးေတြက ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ ပိုအေရးၾကီးပါတယ္... ေက်ာင္းေတြလဲပိတ္ထားေတာ႔ ခေလးေတြအတြက္ ကစားဘို႔ စားဘို႔ စဥ္းစားေနရတာနဲ႔ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဟာ ဘာမွန္းေတာင္မသိခ်င္ေတာ႔ပါဘူး...( ေအာ္... အိမ္ေထာင္သက္ေတြၾကာလာတဲ႔အခါ... Valen ေတြလဲ မ tine ႏိုင္ေတာ႔ပါ

၂၀၀၉ ႏွင္႔အတူ

ဒီအိမ္ေလးဟာကိုယ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးရဲ႕ အိမ္ေထာင္သက္နဲ႔အညီ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခဲ႔တာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ႔ၿပီ.... ဒီအိမ္ေလးဟာ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ ပထမဆံုး ႏွစ္ေယာက္အတူပိုင္ဆိုင္ခဲ႔ရတဲ႔ သက္မဲ႔အိမ္ေထာင္ဦးပစၥည္းေလးပါ.... ခ်စ္သူသက္တမ္းတစ္ႏွစ္မၿပည္႕ခင္ေလးမွာ ခ်စ္သူဗီယက္နမ္မွာ အလုပ္ရလို႔ ပထမဆံုးခြဲခြာရေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အရမ္းဝမ္းနည္းၿပီး သတိရလြမ္းဆြတ္ ဖုန္းေတြဆက္ စာေတြေရးရင္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေဝးမေနခ်င္ေတာ႔တာ ေသခ်ာသြားတဲ႔ အခါ လက္ထပ္ဖို႔ဆံုးၿဖတ္ခဲ႔ၾကတယ္.... လက္မထပ္ခင္ ခ်စ္သူေနာက္ လိုက္လည္ဘို႔ မိဘဆီခြင္႔ေတာင္းၾကည္႔တဲ႔အခါ လက္မထပ္ရေသးဘဲလိုက္ဘို႔ ခြင္႔မၿပဳတဲ႔ မိဘေတြေၾကာင္႔ မွန္းတာထက္ေစာၿပီး ခ်စ္သူသက္တမ္း ႏွစ္ႏွစ္ၿပည္႔ဘို႔ ၃လအလိုမွာ လက္ထပ္ၿဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္.... လက္ထပ္ၿပီးသိပ္မၾကာခင္ ဒီအိမ္ေလးကို ဝယ္ၿဖစ္ခဲ႔တယ္.....

ဒီအိမ္ေလးကို ေတြ႕တဲ႔အခါ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းဘဲ ဝယ္ခ်င္သြားခဲ႔တာ... အိမ္ရွင္နဲ႔ ေဈးညွိေတာ႔ သိပ္စကားမ်ားမ်ာစားစား မေၿပာရဘဲ ေဈးတည္႔သြားတယ္.... ဒီအိမ္ေလးမွာေနရတာ အဆင္ေၿပေပမဲ႔ ဘယ္ညာအိမ္ခ်င္းကပ္ရက္ အိမ္နီးခ်င္းႏွစ္အိမ္မွာ ဘယ္ဘက္အိမ္နဲ႔ ဆက္ဆံရတာ ေတာ္ေတာ္ဆင္ၿခင္ရတယ္... သေဘာေကာင္းတဲ႔ အေပၚအခြင္႔အေရး အရမ္းယူတယ္.... သူတို႔အိမ္မွာေရစက္မရွိေတာ႔ ေရလိုခ်င္ရင္ ကိုယ္တို႔အိမ္ကအၿမဲေပးတယ္.. သူတို႔ပိုက္နဲ႔ အိမ္ကေနသြယ္ၿပီးယူတယ္.... ဒါေပမဲ႔ေနာက္ပိုင္း မီးေတြအရမ္းပ်က္ေတာ႔ မီးလာတဲ႔အခ်ိန္မွ ေရတင္လို႔ရတာေၾကာင္႔ ေရလိုခ်င္ရင္ မီးလာတဲ႔အခ်ိန္မွ ယူဘို႔ေၿပာရတယ္... တေန႔ မီးလာေနတဲ႔အခ်ိန္ သူတို႔ေရယူမယ္လို႔ေၿပာေတာ႔ ယူပါလို႔ေၿပာၿပီး ၿခံတံခါးဖြင္႔ေပးထားတယ္... ဒါေပမဲ႔ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေရလာမသြယ္လို႔ မယူေသးဘူးလား မီးပ်က္ေတာ႔မယ္... မီးပ်က္သြားရင္ ေရတင္လို႔မရေတာ႔လို႔ ေပးလို႔မၿဖစ္ဘူးလို႔... အိမ္ကတင္ၿပီးသားေရက အိမ္သံုးဖို႔ဘဲေလာက္လို႔ ေပးလို႔မၿဖစ္ဘူးလို႔ေၿပာလိုက္တယ္... ခနေနေတာ႔ သူတို႔ေရပိုက္ေပါက္ေနလို႔ၿပင္ေနတာတဲ႔ အခုသြယ္ေတာ႔မယ္တဲ႔ ...သူတို႔ေရသြယ္ၿပီးခနေနေတာ႔ မီးၿပတ္သြားတယ္... မီးၿပတ္သြားေတာ႔ ကိုယ္လဲဆက္ေပးလို႔မၿဖစ္ေတာ႔လို႔ ပိုက္ၿဖဳတ္လိုက္ၿပီး မီးလာမွ ေရၿပန္သြယ္ေနာ္လို႔ေၿပာေတာ႔ ... အဲဒီအိမ္ကညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ မေက်နပ္တဲ႔မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ၿပန္သြားၿပီး သူတို႔အိမ္လဲေရာက္ေရာ က်မကို မၾကားတၾကား ဆဲတယ္.... က်မအရမ္းစိတ္တိုသြားေပမဲ႔ ဒီလိုလူေတြနဲ႔ ၿပိဳင္မေၿပာခ်င္လို႔ မသိခ်င္ေယာင္ဘဲေဆာင္ေနလိုက္ပါတယ္.... ေနာက္ပိုင္း က်မသူတို႔ကို ေရေပးမသြယ္ေတာ႔ပါဘူး....

ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္.... အဲဒီအိမ္ကအေဒၚၾကီးက က်မအိမ္ကေနနယ္ကို ဖုန္းလာလာဆက္ပါတယ္... က်မဘယ္ေတာ႔မွ မၿငင္းခဲ႔ပါဘူး.... အခ်ိန္မေရြး ညဘက္အေရးၾကီးလို႔ ဆက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ခြင္႔ၿပဳခဲ႔ပါတယ္... သူ႔သားေတြကလဲ ေရကိစၥတုန္းက ဆဲထားတာသူတို႔မဟုတ္တဲ႔အတိုင္း... စေလာင္းကလာတဲ႔ေဘာလံုးပဲြေတြ အိမ္မွာလာလာၾကည္႔ပါတယ္.... သူတို႔အေမပါ ပါရင္ က်မခြင္႔ၿပဳပါတယ္.... ဒါေပမဲ႔ တစ္ည ညဦးပိုင္းမီးပ်က္လို႔ မီးစက္ႏိႈးထားခ်ိန္ သမီးေလးကအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္မွာမအိပ္ေသးဘဲ အရမ္းငိုေနတာနဲ႔ မီးစက္မပိတ္ၿဖစ္ေသးတဲ႔အခါ အဲဒီညီအကိုႏွစ္ေယာက္က က်မတို႔ၿခံတံခါးကို တုတ္နဲ႔ရိုက္ၿပီး ေအာ္ဆဲတယ္... က်မမွာ ၿခံေစာင္႔ေကာင္ေလးကို မီးစက္ပိတ္ခိုင္းလိုက္ရတယ္... သမီးေလးကေတာ႔ ငိုေကာင္းတုန္း... ေနာက္ေန႔မနက္မွ အဲဒီအိမ္ကို က်မသြားေတာ႔ အေဒၚၾကီးဘဲထြက္ေတြ႕တယ္... အဲဒီညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကိုမေတြ႕ခဲ႔ရဘူး.... အေဒၚၾကီးကသူေခါင္းကိုက္ေနလို႔ မီးစက္သံေၾကာင္႔ ပိုဆိုးမွာဆိုးလို႔ သူ႔သားေတြက စိတ္တိုသြားတာပါတဲ႔... အဲဒါနဲ႔က်မလဲေကာင္းေကာင္းဘဲေၿပာခဲ႔ပါတယ္..." ဖုန္းဆက္ခ်င္တုန္းကလိုမ်ိဳး... စေလာင္းကေဘာလံုးပဲြၾကည္႔ခ်င္တုန္းကလိုမ်ိဳးဘဲ... တံခါးေခါက္ၿပီးေကာင္းေကာင္းလာေၿပာရင္ရပါတယ္"... လို႔... ေနာက္ပိုင္း သူတို႔ကိုတံခါးဖြင္႔မေပးေတာ႔ပါဘူး....

ဒီအိမ္ကိုေနာက္ဆံုးစိတ္ကုန္သြားရတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းကေတာ႔ သူခိုးဝင္တာပါဘဲ.... အိမ္ေအာက္ထပ္ကသယ္လို႔ရတဲ႔ပစၥည္းေတြ အကုန္ပါသြားတယ္... အဲဒီမတိုင္ခင္တုန္းကလဲ ၿခံထဲမွာရပ္ထားတဲ႔ ကားထဲက ဝွီးတပ္(ဂ္) ေတြခန ခန အခိုးခံရတယ္.... သူခိုးဘာေၾကာင္႔ဝင္လို႔ရတာလဲ... ၿခံစည္းရိုးလဲၿမင္႔ရဲ႕သားနဲ႔လို႔ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး ၾကည္႔ေတာ႔ သူခိုးရဲ႕ေၿခရာက အဲဒီဘယ္ဘက္အိမ္ကလာတာေတြ႕ရတယ္.... သူတို႔အိမ္ၿခံစည္းရိုးကနိမ္႔ေနေတာ႔ က်မတို႔ၿခံထဲေက်ာ္ဝင္ဘို႔ ေလွခါးထစ္လိုၿဖစ္ေနတယ္.... အဲဒါနဲ႔ သူတို႕အိမ္ၿခံစည္းရိုးကို က်မအိမ္ၿခံစည္းရိုးနဲ႔ တညီတည္းၿဖစ္ေအာင္ ၿမွင္႔ေပးပါရေစ... က်မ အကုန္ခံပါ႔မယ္လို႔ေၿပာတာ လက္မခံပါဘူး.... ဘယ္လိုမွ ေၿပာလို႔မရဘူး... ေနာက္ဆံုးမွာက်မလက္ေလွ်ာ႔လိုက္ၿပီး ဒီအိမ္ကို ၿပန္ေရာင္းဘို႔ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါတယ္....

ရန္ကုန္ကိုလဲမၿပန္ၿဖစ္ေတာ႔ ေရာင္းဘို႔ကအဆင္မေၿပဘူး... ဒါေၾကာင္႔ဒီတစ္ေခါက္ၿပန္ေတာ႔ ရန္ကုန္က အစ္မကို က်မ မၿပန္ခင္ ပြဲစားေတြကိုဆက္သြယ္ေပးထားဘို႔ေၿပာထားတယ္... အစ္မကလဲ အားလံုးကူညီေပးပါတယ္... ေဈးေတာင္ညွိေပးထားတာပါ....

ၿပန္ၿပီးေနာက္တစ္ရက္မွာ အစ္မကဘဲအားလံုးကူညီေပးလို႔ အဆင္ေၿပသြားခဲ႔တယ္... အခုေတာ႔ က်မတို႔ရဲ႕ ပထမဆံုး အိမ္ေထာင္ဦးပစၥည္းေလးကို ၂၀၀၉ နဲ႔အတူထားခဲ႔လိုက္ရၿပီ... ႏွေၿမာသလိုၿဖစ္မိေပမဲ႔ ဘယ္လိုမွ ဆက္ေနလို႔မၿဖစ္ေတာ႔လို႔ပါ... ေနရစ္ခဲေတာ႔အိမ္ကေလးေရ.... ၂၀၀၉နဲ႔အတူ

ခရစၥမတ္စ္အၾကိဳ

အခါတိုင္းေတာ႔ ခရစၥမတ္သစ္ပင္ကို အစိမ္းေရာင္ဘဲသံုးၿဖစ္ပါတယ္... ဒီႏွစ္ေတာ႔ သမီးေလးက ခရမ္းေရာင္ဝယ္ေပးဘို႔ပူဆာတယ္... က်မကေတာ႔ ခရစၥမတ္စ္သစ္ပင္ကို အဲလိုသဘာဝမက်တဲ႔ အေရာင္ၾကီး မလိုခ်င္ဘူး... ဒါနဲ႔ဘဲ သမီးေလးနဲ႔ညိွရင္း အၿဖဴေရာင္နဲ႔ သေဘာတူသြားၾကတယ္.... ဒီႏွစ္အခါတိုင္းလို အိမ္ေတာင္သိပ္မရွင္းၿဖစ္ဘူး... အရင္ႏွစ္ေတြဆို ႏိုဝင္ဘာလေနာက္ဆံုးပတ္မွာ အိမ္ရွင္းတယ္.... အဝတ္အေဟာင္းေတြကို မိဘမဲ႔ေက်ာင္းကိုလႈတယ္.... အားလံုးရွင္းၿပီးမွဘဲ ဒီဇင္ဘာလပထမပတ္မွာ ခရစၥမတ္စ္သစ္ပင္ကို အလွဆင္တယ္.... ဒီႏွစ္ခရစၥမတ္ေတာ႔ ရန္ကုန္ၿပန္မွာမို႔ေရာ... သိပ္မအားတာေရာေၾကာင္႔ အိမ္ေကာင္းေကာင္းမရွင္းၿဖစ္ဘူး... အဝတ္ေဟာင္းေတြေတာင္ မသယ္ႏိုင္လို႔ ႏိုင္သေလာက္ေလးဘဲသယ္သြားၿပီးလႈရတယ္... ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ဒီလိုအခ်ိန္ဆို ေမာင္ႏွမေတြ အရမ္းေပ်ာ္ၾကတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔.... ေဖေဖက လုပ္အားခထဲက ၁၀ပံု၁ပံု ဖယ္ထားတဲ႔ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔ စုဗူးၾကီးကိုေဖာက္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းက ဆရာေတြကိုလႈဖို႔ စာရင္းလုပ္... ရပ္ကြက္ထဲက ခေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ စာရင္းေကာက္ၿပီး လက္ေဆာင္ဝယ္ဘို႔ သိမ္ၾကီးေဈးကိုသြားၾကတယ္.... ဒီဇင္ဘာလေရာက္တိုင္း ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ မေခၚတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္တို႔ကို အတင္းၿပန္လိုက္ေခၚတယ္... ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္မရမွာစိုးလို႔ေလ... ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖက အိမ္နားက ခေလးေတြအကုန္လံုးကို အတူတူေပးေနက်ပါ.... ၿပီးေတာ႔ ဘုရားေက်ာင္းမွာဆိုဘို႔ ခရစၥမတ္စ္သီခ်င္းေတြ စၿပီးေလ႔က်င္႔ခ်ိန္ေပါ႔... ေဖေဖက ဂစ္တာတီး ေမေမနဲ႔ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက သီခ်င္းဆို... သိပ္ကိုေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႔တာေပါ႔.... အခုေတာ႔ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြ ၿပန္မရႏိုင္ေတာ႔ဘူး.... ဒီဇင္ဘာဟာလြမ္းဆြတ္စရာေတြအၿပည္႔နဲ႔.....

ဒါေပမဲ႔ ဒီႏွစ္ေတာ႔ အရင္ႏွစ္ေတြလိုမလြမ္းရေတာ႔ဘူး... ေနာက္တစ္ပတ္ဆိုရန္ကုန္ၿပန္ေတာ႔မယ္... မိသားစုေတြနဲ႔ အတူခရစၥမတ္စ္ကို ဆင္ႏႊဲရေတာ႔မယ္... ေတြးရင္းေပ်ာ္ေနတယ္... ဘေလာ႔ဂါသူငယ္ခ်င္းေတြ ဘေလာ႔လာလည္ေနက် ေမာင္ႏွမေတြကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္ေနာ္.... ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ခရစၥမတ္စ္ၿဖစ္ပါေစ.....

ဗီယက္နမ္မွာ(၆)

(ဟိုခ်ီမင္းၿမိဳ႕လမ္းမတစ္ေနရာ........ ဟိုခ်ီမင္းမွာ ကားလမ္းေတြက အဲလိုပိတ္ပါတယ္)

ဆရာဝန္ဆီကေနဒီလိုၾကားလိုက္ရေတာ႔ ခဏေတာ႔မွင္သက္မိသြားတယ္…. အဓိကကေတာ႔ ေလထုညစ္ညမ္းမႈေပါ႔… က်မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕သားေလးလဲ အဲလိုၿဖစ္ေသးတယ္… ဒါနဲ႔သိပ္မၾကာခင္ ဟိုခ်ီမင္းၿမိဳ႕ထဲကေန ၿမိဳ႕စြန္ဘက္ကိုေၿပာင္းေနလိုက္ေတာ႔ ခေလးက သက္သာသြားတယ္ေၿပာပါတယ္… က်မအေနနဲ႔ကေတာ႔ လက္ရွိေနတဲ႔ေနရာက ခင္ပြန္းအလုပ္လုပ္ရာေနရာဆိုေတာ႔ သူမ်ားလို အိမ္ေၿပာင္းေနလို႔လဲမၿဖစ္ပါဘူး… ရန္ကုန္ၿပန္ေနရင္ေကာာင္းမလား စိတ္ကူးမိေပမဲ႔ ခေလးေတြကိုလဲ ဖခင္နဲ႔ ခြဲမေနေစခ်င္ပါဘူး…. က်မရဲ႕ခေလးေတြကို မိခင္ေမတၱာေရာ ဖခင္ေမတၱာပါ နီးကပ္စြာ ေႏြးေထြးစြာရရွိေစခ်င္ပါတယ္…. ဒီေတာ႔ ကာကြယ္ဘို႔ဘဲၿပင္ဆင္ၾကပါတယ္…. လိုအပ္တာေတြမွန္သမွ်အိမ္မွာ အဆင္သင္႔ရွိေနဖို႔ေဆာင္ထားတယ္… အေရးေပၚကာကြယ္နည္းကို သိသြားၿပီၿဖစ္တဲ႔အၿပင္ ကာကြယ္စရာပစၥည္းေတြလဲ ရွိေနၿပီမို႔ ေနာက္တေခါက္ဒီလိုမၿဖစ္ေတာ႔မွာလဲ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနၿပီ… ဆရာဝန္ကလဲ ဖုန္းဆက္ေခၚတိုင္းလာပါတယ္… က်မတို႔ သိပ္စိုးရိမ္တတ္မွန္းသိေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔ေခၚေခၚအၿမဲအေရာက္လာတဲ႔အၿပင္ ခ်က္ခ်င္းမလာႏိုင္တဲ႔ အခါ ဖုန္းထဲကေနလွမ္းေမးၿပီး ခေလးကို ဘာေဆးဘယ္ေလာက္တိုက္ထား… ဘယ္လိုလုပ္ထားဆိုတာမ်ိဳးေတြ ေၿပာၿပေပးပါတယ္…. အဲဒီဆရာဝန္မဟာ က်မတို႔မိသားစုအတြက္ေတာ႔ ဘုရားသခင္လႊတ္လိုက္တဲ႔ ေကာင္းကင္တမန္ပါဘဲ…. အခုေနာက္ပိုင္း သားေလးလဲဲ ေတာ္ေတာ္က်န္းမာေနပါၿပီ္…. အခုေတာ႔လည္း ဲ ဗီယက္နမ္မွာေနရတာ ေတာ္ေတာ္ေနသားက်ေနပါၿပီ…. ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ ေတာ္ရာမွာ ေနရ ဆိုတဲ႔ စကားဟာ က်မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အဓိပၸါယ္ရွိပါတယ္…. ေတာ္ရာမွာေနရင္း ေပ်ာ္ေအာင္ၾကိဳးစားရတာလည္း ရင္႔က်က္မႈေတြတိုးပြားေစပါတယ္…. အဆင္မေၿပတာေတြ ၾကံဳလာရတဲ႕အခါတိုင္း တခါတေလလဲ ၿဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ လို႔ ေလွ်ာ႔ေတြးလိုက္တာပါဘဲ…. ရိုင္းပ်စြာဆက္ဆံခံရတဲ႔ အခါလဲ သူတို႔ အတြက္ဒါဟာရိုင္းတယ္လို႔ မထင္တဲ႔ အၿပဳအမူၿဖစ္ေနမွာပါေလလို႔ ေဖာ႔ေတြးေပးလိုက္တယ္…. ေရာက္တဲ႔ အရပ္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ဘို႔ ဘဝတကၠသိုလ္ၾကီးက သင္ၾကားေပးလိုက္ၿပီ……..
အခုေတာ႔ က်မတို႔ မိသားစုေတြ ဗီယက္နမ္မွာေနရတာ ေပ်ာ္ေနပါၿပီ…….. ဆက္ေနရမဲ႔ ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ားမွာလည္း ေပ်ာ္ေနမွာေသခ်ာတဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႕ ဗီယက္နမ္မွာၾကံဳခဲ႔ရတဲ႔ က်မရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အေၾကာင္း “ဗီယက္နမ္မွာ” ကို နိဂုဏ္းခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္…. ဗီယက္နမ္မွာေနေနရဆဲမို႔ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ အေၾကာင္းအရာအလိုက္ဘဲ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီးေရးသြားပါမယ္…. က်မရဲ႕ “ဗီယက္နမ္မွာ” ကို အပိုင္း၁ကေန ေနာက္ဆံုး အပိုင္း၆ အထိ အၿမဲ လာေရာက္ ဖတ္ရႈၾကတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါေမာင္ႏွမမ်ား ဘေလာ႔လည္သူေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးကို အထူးဘဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္… အားလံုး ရႊင္လန္းခ်မ္းေၿမ႕ၾကပါေစရွင္……..