ခရစၥမတ္စ္အၾကိဳ

အခါတိုင္းေတာ႔ ခရစၥမတ္သစ္ပင္ကို အစိမ္းေရာင္ဘဲသံုးၿဖစ္ပါတယ္... ဒီႏွစ္ေတာ႔ သမီးေလးက ခရမ္းေရာင္ဝယ္ေပးဘို႔ပူဆာတယ္... က်မကေတာ႔ ခရစၥမတ္စ္သစ္ပင္ကို အဲလိုသဘာဝမက်တဲ႔ အေရာင္ၾကီး မလိုခ်င္ဘူး... ဒါနဲ႔ဘဲ သမီးေလးနဲ႔ညိွရင္း အၿဖဴေရာင္နဲ႔ သေဘာတူသြားၾကတယ္.... ဒီႏွစ္အခါတိုင္းလို အိမ္ေတာင္သိပ္မရွင္းၿဖစ္ဘူး... အရင္ႏွစ္ေတြဆို ႏိုဝင္ဘာလေနာက္ဆံုးပတ္မွာ အိမ္ရွင္းတယ္.... အဝတ္အေဟာင္းေတြကို မိဘမဲ႔ေက်ာင္းကိုလႈတယ္.... အားလံုးရွင္းၿပီးမွဘဲ ဒီဇင္ဘာလပထမပတ္မွာ ခရစၥမတ္စ္သစ္ပင္ကို အလွဆင္တယ္.... ဒီႏွစ္ခရစၥမတ္ေတာ႔ ရန္ကုန္ၿပန္မွာမို႔ေရာ... သိပ္မအားတာေရာေၾကာင္႔ အိမ္ေကာင္းေကာင္းမရွင္းၿဖစ္ဘူး... အဝတ္ေဟာင္းေတြေတာင္ မသယ္ႏိုင္လို႔ ႏိုင္သေလာက္ေလးဘဲသယ္သြားၿပီးလႈရတယ္... ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ဒီလိုအခ်ိန္ဆို ေမာင္ႏွမေတြ အရမ္းေပ်ာ္ၾကတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔.... ေဖေဖက လုပ္အားခထဲက ၁၀ပံု၁ပံု ဖယ္ထားတဲ႔ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔ စုဗူးၾကီးကိုေဖာက္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းက ဆရာေတြကိုလႈဖို႔ စာရင္းလုပ္... ရပ္ကြက္ထဲက ခေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ စာရင္းေကာက္ၿပီး လက္ေဆာင္ဝယ္ဘို႔ သိမ္ၾကီးေဈးကိုသြားၾကတယ္.... ဒီဇင္ဘာလေရာက္တိုင္း ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ မေခၚတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္တို႔ကို အတင္းၿပန္လိုက္ေခၚတယ္... ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္မရမွာစိုးလို႔ေလ... ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖက အိမ္နားက ခေလးေတြအကုန္လံုးကို အတူတူေပးေနက်ပါ.... ၿပီးေတာ႔ ဘုရားေက်ာင္းမွာဆိုဘို႔ ခရစၥမတ္စ္သီခ်င္းေတြ စၿပီးေလ႔က်င္႔ခ်ိန္ေပါ႔... ေဖေဖက ဂစ္တာတီး ေမေမနဲ႔ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက သီခ်င္းဆို... သိပ္ကိုေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႔တာေပါ႔.... အခုေတာ႔ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြ ၿပန္မရႏိုင္ေတာ႔ဘူး.... ဒီဇင္ဘာဟာလြမ္းဆြတ္စရာေတြအၿပည္႔နဲ႔.....

ဒါေပမဲ႔ ဒီႏွစ္ေတာ႔ အရင္ႏွစ္ေတြလိုမလြမ္းရေတာ႔ဘူး... ေနာက္တစ္ပတ္ဆိုရန္ကုန္ၿပန္ေတာ႔မယ္... မိသားစုေတြနဲ႔ အတူခရစၥမတ္စ္ကို ဆင္ႏႊဲရေတာ႔မယ္... ေတြးရင္းေပ်ာ္ေနတယ္... ဘေလာ႔ဂါသူငယ္ခ်င္းေတြ ဘေလာ႔လာလည္ေနက် ေမာင္ႏွမေတြကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္ေနာ္.... ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ခရစၥမတ္စ္ၿဖစ္ပါေစ.....

ဗီယက္နမ္မွာ(၆)

(ဟိုခ်ီမင္းၿမိဳ႕လမ္းမတစ္ေနရာ........ ဟိုခ်ီမင္းမွာ ကားလမ္းေတြက အဲလိုပိတ္ပါတယ္)

ဆရာဝန္ဆီကေနဒီလိုၾကားလိုက္ရေတာ႔ ခဏေတာ႔မွင္သက္မိသြားတယ္…. အဓိကကေတာ႔ ေလထုညစ္ညမ္းမႈေပါ႔… က်မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕သားေလးလဲ အဲလိုၿဖစ္ေသးတယ္… ဒါနဲ႔သိပ္မၾကာခင္ ဟိုခ်ီမင္းၿမိဳ႕ထဲကေန ၿမိဳ႕စြန္ဘက္ကိုေၿပာင္းေနလိုက္ေတာ႔ ခေလးက သက္သာသြားတယ္ေၿပာပါတယ္… က်မအေနနဲ႔ကေတာ႔ လက္ရွိေနတဲ႔ေနရာက ခင္ပြန္းအလုပ္လုပ္ရာေနရာဆိုေတာ႔ သူမ်ားလို အိမ္ေၿပာင္းေနလို႔လဲမၿဖစ္ပါဘူး… ရန္ကုန္ၿပန္ေနရင္ေကာာင္းမလား စိတ္ကူးမိေပမဲ႔ ခေလးေတြကိုလဲ ဖခင္နဲ႔ ခြဲမေနေစခ်င္ပါဘူး…. က်မရဲ႕ခေလးေတြကို မိခင္ေမတၱာေရာ ဖခင္ေမတၱာပါ နီးကပ္စြာ ေႏြးေထြးစြာရရွိေစခ်င္ပါတယ္…. ဒီေတာ႔ ကာကြယ္ဘို႔ဘဲၿပင္ဆင္ၾကပါတယ္…. လိုအပ္တာေတြမွန္သမွ်အိမ္မွာ အဆင္သင္႔ရွိေနဖို႔ေဆာင္ထားတယ္… အေရးေပၚကာကြယ္နည္းကို သိသြားၿပီၿဖစ္တဲ႔အၿပင္ ကာကြယ္စရာပစၥည္းေတြလဲ ရွိေနၿပီမို႔ ေနာက္တေခါက္ဒီလိုမၿဖစ္ေတာ႔မွာလဲ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနၿပီ… ဆရာဝန္ကလဲ ဖုန္းဆက္ေခၚတိုင္းလာပါတယ္… က်မတို႔ သိပ္စိုးရိမ္တတ္မွန္းသိေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔ေခၚေခၚအၿမဲအေရာက္လာတဲ႔အၿပင္ ခ်က္ခ်င္းမလာႏိုင္တဲ႔ အခါ ဖုန္းထဲကေနလွမ္းေမးၿပီး ခေလးကို ဘာေဆးဘယ္ေလာက္တိုက္ထား… ဘယ္လိုလုပ္ထားဆိုတာမ်ိဳးေတြ ေၿပာၿပေပးပါတယ္…. အဲဒီဆရာဝန္မဟာ က်မတို႔မိသားစုအတြက္ေတာ႔ ဘုရားသခင္လႊတ္လိုက္တဲ႔ ေကာင္းကင္တမန္ပါဘဲ…. အခုေနာက္ပိုင္း သားေလးလဲဲ ေတာ္ေတာ္က်န္းမာေနပါၿပီ္…. အခုေတာ႔လည္း ဲ ဗီယက္နမ္မွာေနရတာ ေတာ္ေတာ္ေနသားက်ေနပါၿပီ…. ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ ေတာ္ရာမွာ ေနရ ဆိုတဲ႔ စကားဟာ က်မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အဓိပၸါယ္ရွိပါတယ္…. ေတာ္ရာမွာေနရင္း ေပ်ာ္ေအာင္ၾကိဳးစားရတာလည္း ရင္႔က်က္မႈေတြတိုးပြားေစပါတယ္…. အဆင္မေၿပတာေတြ ၾကံဳလာရတဲ႕အခါတိုင္း တခါတေလလဲ ၿဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ လို႔ ေလွ်ာ႔ေတြးလိုက္တာပါဘဲ…. ရိုင္းပ်စြာဆက္ဆံခံရတဲ႔ အခါလဲ သူတို႔ အတြက္ဒါဟာရိုင္းတယ္လို႔ မထင္တဲ႔ အၿပဳအမူၿဖစ္ေနမွာပါေလလို႔ ေဖာ႔ေတြးေပးလိုက္တယ္…. ေရာက္တဲ႔ အရပ္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ဘို႔ ဘဝတကၠသိုလ္ၾကီးက သင္ၾကားေပးလိုက္ၿပီ……..
အခုေတာ႔ က်မတို႔ မိသားစုေတြ ဗီယက္နမ္မွာေနရတာ ေပ်ာ္ေနပါၿပီ…….. ဆက္ေနရမဲ႔ ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ားမွာလည္း ေပ်ာ္ေနမွာေသခ်ာတဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႕ ဗီယက္နမ္မွာၾကံဳခဲ႔ရတဲ႔ က်မရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အေၾကာင္း “ဗီယက္နမ္မွာ” ကို နိဂုဏ္းခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္…. ဗီယက္နမ္မွာေနေနရဆဲမို႔ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ အေၾကာင္းအရာအလိုက္ဘဲ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီးေရးသြားပါမယ္…. က်မရဲ႕ “ဗီယက္နမ္မွာ” ကို အပိုင္း၁ကေန ေနာက္ဆံုး အပိုင္း၆ အထိ အၿမဲ လာေရာက္ ဖတ္ရႈၾကတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါေမာင္ႏွမမ်ား ဘေလာ႔လည္သူေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးကို အထူးဘဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္… အားလံုး ရႊင္လန္းခ်မ္းေၿမ႕ၾကပါေစရွင္……..