Facebook ေကာင္းမႈ

ကိုးတန္းႏွစ္တုန္းကက်မမွာသိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရိွခဲ႔ဘူးတယ္... ဒါေပမဲ႔မိဘေတြရဲ႕တားၿမစ္ခ်က္ေၾကာင္႔က်မနဲ႔သူနဲ႔ေဝးခဲ႔ရတယ္... က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္သိပ္ခင္ခဲ႔ၾကပါတယ္... ၁၉၈၈ခုပညာသင္ႏွစ္အစပိုင္းဇြန္လနဲ႔ဇူလိုင္လဆန္းမွာက်မတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ခင္မင္ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ႔ၾကပါတယ္... ဒါေပမဲ႔ဇူလိုင္ပထမပတ္လားဒုတိယပတ္လားေတာ႔ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ႔ဘူး က်မတို႔ေက်ာင္းသားေတြအခ်င္းခ်င္းလက္တို႔ၿပီး ေရႊတိဂံုေစတီမွာေဟာေၿပာပဲြရွိတဲ႔အေၾကာင္း ဘယ္ေန႔၊ဘယ္ေနရာမွာစုမဲ႔အေၾကာင္းသတင္းေတြတိတ္တိတ္ေလးလက္ဆင္႔ကမ္းၾကပါတယ္... က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေက်ာင္းေၿပးၿပီးသြားဖို႔ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္... အဲဒီေန႔ေရႊတိဂံုေစတီကိုသြားၾကတဲ႔က်မတို႔ေက်ာင္းကအဖဲြ႕မွာမိန္းခေလးဆိုလို႔က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘဲပါပါတယ္... ေရႊတိဂံုေစတီကိုေရာက္ေတာ႔က်မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕အစ္ကိုနဲ႔တိုးလို႔သူ႔ခမ်ာပတ္ေၿပးရပါေသးတယ္... က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္မ်က္ႏွာမွာေထာက္လွန္းေရးေတြမမွတ္မိေအာင္ပဝါေတြစည္းထားတာေတာင္မွ သူ႔အစ္ကိုကမွတ္မိတာအံ႔ေရာ... သိပ္မၾကာပါဘူးလံုထိန္းေတြေရာက္လာတာနဲ႔က်မတို႔ထဲကေကာင္ေလးေတြကက်မတို႔ကို အရင္လြတ္ေအာင္ထြက္ေၿပးခိုင္းပါတယ္... အဲဒီေန႔ကအဖမ္းမခံရ၊ေဘးမသီရန္မခဘဲအိမ္ၿပန္ေရာက္ပါတယ္... (ဖိနပ္ေတာ႔ဘယ္က်ြတ္က်န္ေနခဲ႔မွန္းမသိပါဘူး)...

ေနာက္ေန႔ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔က်မတို႔ရဲ႕နာမည္စာရင္းေတြကရံုးခန္းေရာက္ေနၿပီ...

က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုအတန္းေရွ႕ေခၚထုတ္ၿပီးဆရာမရိုက္ပါတယ္... ဒဏ္ေပးခံရတဲ႔အၿပင္ခြင္႔တိုင္စရာမလိုဘဲအိမ္မွာနားလိုက္ရပါတယ္... အိမ္မွာလဲေကာင္းေကာင္းမနားရပါဘူး... အေဖနဲ႔အေမကတလွည္႔စီမနားတမ္းဆူပါတယ္... အၿပင္လဲေပးမထြက္ပါဘူး... အေဖတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက စစ္တပ္နဲ႔ကရင္ေတြနဲ႔တိုက္ပြဲၿဖစ္ရင္ စစ္တပ္ကေတြ႔သမွ် ကရင္ေတြေထာင္ထဲမွာထားၿပီးႏွိပ္စက္တယ္တဲ႔၊အစားလဲမေကၽြးဘဲအငတ္ထားတယ္တဲ႔.... အေဖတို႔မွာဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ငိုလိုက္ရတာတဲ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔အေဖကက်မကိုအိမ္ထဲမွာေထာင္ခ်ထားေပမဲ႔အငတ္မထားလို႔... အတိုခ်ံဳးရရင္ၾသဂုတ္လမွာ(၈၊၈၊၈၈)တႏိုင္ငံံလံုးဆႏၵၿပၾကတဲ႔အထိ က်မမွာမလြတ္လပ္ခဲ႔ပါဘူး... တဝက္တၿပတ္ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓါတ္ေလးနဲ႔က်မ ဘယ္လိုမွမေအာင္႔ႏိုင္ေတာ႔ဘဲေရခ်ိဳးခန္းၿပတင္းေပါက္ကခုန္ခ်ၿပီး ခ်ီတက္ဆႏၵၿပတဲ႔ဆီေၿပးပါေတာ႔တယ္... ထင္တဲ႔အတိုင္းက်မသူငယ္ခ်င္းေလးကက်မကိုၾကိဳလို႔ေပါ႔.... အဲဒီေန႔ညေနအိမ္ၿပန္ရင္ဘယ္ေတာ႔မွၿပန္မထြက္ရမွန္းသိလို႔က်မသူငယ္ခ်င္းကသူ႔အိမ္လိုက္ခဲ႔ဘို႔ေခၚပါတယ္... ဒီလိုနဲ႔ဘဲစိတ္တူကိုယ္တူသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ပိုလို႔ရင္းႏွီးခဲ႔ရပါတယ္...

ဒါေပမဲ႔မၾကာပါဘူး... အဆာငတ္ခံဆႏၵၿပေနတုန္းအစာအိမ္ေရာဂါရွိတဲ႔က်မရဲ႕က်န္းမာေရးအေၿခအေနေၾကာင္႔ အိမ္ၿပန္ခဲ႔ရပါတယ္... အဲဒီတုန္းကက်မသာက်န္းမာေရးေကာင္းခဲ႔ရင္ ႏိုင္ငံေရးကိုအဆံုးထိလုပ္ခဲ႔မိမယ္ထင္ရဲ႕... ဒီလိုနဲ႔ဘဲေက်ာင္းေတြအၾကာၾကီးပိတ္သြားပါတယ္... ေက်ာင္းေတြၿပန္ဖြင္႔ေတာ႔လဲအစိုးရိမ္ၾကီးလြန္းတဲ႔က်မရဲ႕မိဘေတြက စိတ္တူကိုယ္တူက်မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေလးကို မေပါင္းရဘူးလို႔အမိန္႔ထုတ္ပါတယ္.. က်မလဲမိဘအရိပ္ေအာက္မွာမွီခိုေနရေတာ႔မေက်မနပ္နဲ႔ဘဲမိဘစကားနားေထာင္ခဲ႔ရပါတယ္... ဆယ္တန္းႏွစ္မွာက်မတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အတန္းကဲြသြားတဲ႔ေနာက္ပိုင္းသိပ္မေတြ႕ၿဖစ္ေတာ႔ပါဘူး... ဒီလိုနဲ႔တခါတေလမွဘဲဆံုၿဖစ္ၾကပါေတာ႔တယ္... ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာၿပီးမွငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြ ၿပန္ေတြးၿဖစ္တဲ႔အခါ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေလးကိုအရမ္းသတိရမိပါတယ္... မႏွစ္ကFacebook မွာသူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြၿပန္ရွာလို႕ရတဲ႔အေၾကာင္းသတင္းရလို႔က်မသူ႔နာမည္ေလးအကြက္ထဲမွာ ထည္႔ၿပီးရွာတာမေတြ႕ပါဘူး... ဒါေပမဲ႔လြန္ခဲ႔တဲ႔ႏွစ္လေလာက္က friend request တစ္ခုေရာက္လို႔ဖြင္႔ၾကည္႔မိေတာ႔အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေလး ၿဖစ္ေနလို႔က်မအရမ္းကိုေပ်ာ္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆက္သြယ္လိုက္တဲ႔အခါသူလဲဝမ္းသာအားရနဲ႔ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားေတြအၾကာၾကီးေၿပာၾကပါတယ္...

အခု က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အရင္လိုၿပန္ၿဖစ္ေနပါၿပီ... ရီၾကေမာၾက၊တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္စပ္စုၾကနဲ႔ေပါ႔.... ႏွစ္ေယာက္စလံုးကခေလးႏွစ္ေယာက္အေမေတြၿဖစ္ေနေပမဲ႔စကားအတူေၿပာေနၾကတဲ႔အခါ ဟိုတုန္းက၁၄၊၅ႏွစ္အရြယ္ေလးေတြလိုဘဲႏုပ်ိဳလို႔....

က်မရဲ႕Bloggerသူငယ္ခ်င္းေတြလဲငယ္ငယ္တုန္းကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ၿပန္လည္ဆံုဆည္းခ်င္တဲ႔ဆႏၵရိွခဲ႔ရင္ Facebook ကေနတဆင္႔ရွာၾကည္႔ၾကပါလို႔အၾကံေပးရင္း Facebook အေၾကာင္းအခမဲ႔ေၾကာ္ၿငာလိုက္ပါတယ္ရွင္။